بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

«آنچه مرا به قتل نرساند، مرا قويتر می‌‌‌کند.»

منظور من اين بود که برای ايجاد تداوم ارتباط واقعی با فردی ديگر، نخست بايد با خويشتن ارتباط برقرار کرد. اگر نتوانيم تنهايی را در آغوش بگيريم، از فرد ديگر به عنوان سپری در مقابل انزوا بهره خواهيم برد.

هرگز از خود پرسيده‌‌‌ايد چرا همه فلاسفه بزرگ، افرادی افسرده و عبوس هستند؟ آيا از خود پرسيده‌‌‌ايد چه کسانی آرام، آسوده، و خوش‌‌‌خلق هستند؟ من پاسخ می‌‌‌دهم. آنها افرادی فاقد روشن‌‌‌بينی به حساب می‌‌‌آيند، مثل مردم عامی، و کودکان!

هر انسانی، مالک مرگ خود است و می‌‌‌تواند به روش دلخواه عمل کند. شايد... و تنها شايد... بتوان حق زندگی کردن را از هر انسانی گرفت، ولی حق مردن را در هيچ شرايطی نمی‌‌‌توان سلب کرد. اين کار، انصاف نيست، بلکه قساوت است.

روانشناس واقعی، بايد همچون نقاشی هنرمند، به بوم رنگ‌‌‌آميزی خود عشق بورزد. شايد مهربانی و صبر بيشتر، ضرورت داشت. آيا پيش از يافتن ردايی نو، او را برهنه کرده‌‌‌ام؟ آيا «آزادی از» را پيش از «آزادی برای» آموزش داده‌‌‌ام؟ نه، راهنما بايد دستآويزی در جريان سيلاب، و نه چوب زير بغل باشد. بايد مسير را پيشاپيش پيروان بپيمايد ولی نبايد آن را برگزيند.

هيچ تصويری از شبکيه چشمانش به غشای مغزش انتقال نيافته بود.

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

اميدوارم زمانی را ببينم که زنان و مردان، قربانی ضعف اخلاقی يکديگر نشوند.

انزوا فقط در انزوا مفهوم دارد و هرگاه آن را با فردی ديگر سهيم شوی، ذوب می‌‌‌شود.

دانشمندان هنوز نمی‌‌‌دانند حقيقت هم توهمی بيش نيست، و البته توهمی که بدون آن، نمی‌‌‌توان زيست.

با کمک تو فهميدم خوب زندگی کردن، يعنی نخست اراده برای تحقق ضروريات و سپس، دوست داشتن آنچه اراده شده!

بازگشت ابدی، به اين مفهوم است که هرگاه عملی را انتخاب می‌‌‌کنی، بايد برای ابديت باشد. اين موضوع در مورد هر کاری که به انجام نرسد و هر فکری که بر زبان رانده نشود و هر گزينه‌‌‌ای که رد شود، مصداق دارد. همه دورانی که در آن نزيسته‌‌‌ای، درون تو گرد خواهد آمد و تا ابد نخواهی زيست. ندای وجدان که به آن توجه نشان نداده‌‌‌ای، تا ابد بر سر تو فرياد خواهد کشيد.

در واقع بيشتر مدت زندگی ما، تحت تسلط غريزه قرار دارد. شايد تظاهراًت ذهنی آگاهانه ما، انديشه‌‌‌های پس از عمل باشند، يعنی باورهايی که پس از عمل ايجاد می‌‌‌شوند و توهم قدرت و تسلط را به ما می‌‌‌دهند.

زندگی، جرقه‌‌‌ای ميان دو خلأ، تاريکی پيش از تولد، و ظلمت پس از مرگ است.

ــ همه انديشمندان به خودکشی فکر می‌‌‌کنند. چنين تفکری هنگام گذر از شب و تاريکی، آرامش می‌‌‌دهد.

پاداشهايی مانند رشد، قدرت و خلاقيت، حاصل رنج است.

آيا بهتر نيست پيش از توليد مثل، خلق کنيم و شايسته باشيم؟ وظيفه ما در زندگی، آفرينش موجودی برتر است، و نه توليد موجودی پست. هيچ امری نبايد خللی در تکامل قهرمان درون شما وارد کند

«ما از کدام ستاره، اينجا کنار هم فرود آمده‌‌‌ايم؟»

همسرت! فکر نمی‌‌‌کنی او هم مثل تو در اين زندگی زناشويی به اسارت درآمده؟ زندگی زناشويی نبايد زندان، که بايد باغی باشد با بذری برتر.

زندگی يعنی مخاطره. بکوش قوی باشی. نه تو گاو هستی و نه من تبليغ‌‌‌کننده نشخوار کردن!