بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

آيا بهتر نيست پيش از توليد مثل، خلق کنيم و شايسته باشيم؟ وظيفه ما در زندگی، آفرينش موجودی برتر است، و نه توليد موجودی پست.

نااميدی هزينه‌‌‌ای است که هر فرد به منظور خودآگاهی بايد بپردازد.

خوب زندگی کردن، يعنی نخست اراده برای تحقق ضروريات و سپس، دوست داشتن آنچه اراده شده!

هراس، حاصل تاريکی نيست، بلکه هراسها همچون ستارگان، هميشه حضور دارند، ولی در درخشندگی روز، محو می‌‌‌شوند...

داستايوسکی می‌‌‌نويسد: مطالبی وجود دارد که جز برای دوستان نبايد اظهار کرد؛ مطالبی وجود دارد که حتی برای دوستان نبايد اظهار کرد؛ و در نهايت مطالبی وجود دارند که حتی برای خويشتن نبايد اظهار کرد.

ما بيشتر از اينکه عاشق موضوع برانگيزاننده اشتياق خود باشيم، نفس اشتياق را دوست داريم!

نيچه خشمگين به نظر می‌‌‌رسيد: ــ نه! به پيروان خود می‌‌‌آموزم که زندگی را نبايد با نويد زندگی آينده ديگری، اصلاح يا نابود کرد. اين زندگی و همين لحظه، جاودانه است و هيچ زندگی ديگری و حتی قضاوت و دادگاهی پس از اين زندگی نيست. اين لحظه تا ابد خواهد بود و هرکس به تنهايی قاضی و شنونده خويشتن است...

شايد هرکس نتواند زنجيرهای خود را بگسلد، ولی در عين حال بتواند دوستان را آزاد سازد. هرکس بايد آماده باشد که خويشتن را در شعله‌‌‌های آتش خود بسوزاند: چگونه می‌‌‌توان پيش از خاکستر شدن، تازه شد؟ چنين گفت زرتشت

شايد هرکس نتواند زنجيرهای خود را بگسلد، ولی در عين حال بتواند دوستان را آزاد سازد.

سرنوشت خود را انتخاب کن و تقدير خود را دوست داشته باش.

برای ايجاد تداوم ارتباط واقعی با فردی ديگر، نخست بايد با خويشتن ارتباط برقرار کرد. اگر نتوانيم تنهايی را در آغوش بگيريم، از فرد ديگر به عنوان سپری در مقابل انزوا بهره خواهيم برد. هرگاه فردی بتواند بی‌‌‌نياز از حضور ديگری، همچون شاهين زندگی کند، توانايی مهرورزی خواهد يافت. تنها در چنين وضعيتی، بزرگ شدن طرف مقابل، برای او اهميت می‌‌‌يابد. بنابراين اگر فردی نتواند زندگی زناشويی خود را ترک کند، آن زندگی، برايش همچون تحمل مجازات خواهد بود.

وداع، معمولاً همراه عباراتی است که در جهت نفی تداوم به کار می‌‌‌رود. افراد گاهی می‌‌‌گويند به اميد ديدار و به سرعت برای تجديد ديدار طرح می‌‌‌ريزند، ولی بسيار سريعتر، اين قصد را فراموش می‌‌‌کنند.

من و تو به خوبی افراد شفادهنده کشيش‌‌‌صفت را می‌‌‌شناسم که ضعف خود را فرافکنی و کمک به ساير افراد را وسيله‌‌‌ای برای افزايش توان خود می‌‌‌کنند.

زبان‌‌‌شناس يا فيلسوف بودن در مقام استادی هيچ اهميتی ندارد، بلکه مهم، شجاعت خويشتن بودن است...

حقيقت، مقدس نيست. مقدس، جستجو برای يافتن حقيقت است!

پس به گونه‌‌‌ای زندگی کن که بتوانی به اين انديشه عشق بورزی!

کسی هرگز کاری را تنها به خاطر افراد ديگر انجام نمی‌‌‌دهد. همه اعمال ما بر مدار خويشتن قرار دارند.

آشکار ساختن خويشتن به فرد ديگر، مقدمه خيانت به حساب می‌‌‌آيد و خيانت، موجب نفرت می‌‌‌شود، درست است؟

ارسال اين همه اطلاعات به مغز، آن هم از روزنه سه ميليمتری وسط عنبيه، چه رنج بی‌‌‌پايانی!

مردن سخت است. همواره اعتقاد داشته‌‌‌ام که پاداش انتهايی مرده، اين است که ديگر نخواهد مرد.