بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

کسی که بايد باشی، باش! امروز قصد دارم دومين عبارت ماندگار را به شما بگويم: «آنچه مرا به قتل نرساند، مرا قويتر می‌‌‌کند.

برای تربيت فرزندان، نخست بايد خويشتن را بسازی، وگرنه فرزندانی تنها برای برآوردن نيازهای حيوانی، گريز از تنهايی يا پر کردن حفره‌‌‌های وجود، به دنيا آورده‌‌‌ای. وظيفه تو به عنوان پدر، تنها تربيت خويشتنی ديگر، يوزفی ديگر، نيست بلکه برتر از آن و همانند آفريدن يک آفريننده است. و همسرت! فکر نمی‌‌‌کنی او هم مثل تو در اين زندگی زناشويی به اسارت درآمده؟ زندگی زناشويی نبايد زندان، که بايد باغی باشد با بذری برتر.

اگر قوی نباشی، تا ابد از ساير افراد برای بزرگ جلوه دادن خود استفاده خواهی کرد.

خدا نگهدار، لو عزيز. نامه تو را تا آخر نخواندم، ولی همين مقدار هم اضافی بود...

برای دوستی که رنج می‌‌‌کشد، بستری برای آرميدن اهدا کن، ولی بايد بستری سخت باشد.

«بايد تنها همان ميزان از واقعيتها را که می‌‌‌توان تحمل کرد، برگزيد.»

اشتباه من، اعتماد بيش از حد است. آمادگی و توان اعتماد کردن دوباره ندارم.

امروز متوجه شدم بهترين آموزگار، کسی است که از شاگردان خود می‌‌‌آموزد.

هيچ تصويری از شبکيه چشمانش به غشای مغزش انتقال نيافته بود.

مردن سخت است. همواره اعتقاد داشته‌‌‌ام که پاداش انتهايی مرده، اين است که ديگر نخواهد مرد.