بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

گاهی تصور می‌‌‌کنم تنهاترين انسان جهانِ هستی به حساب می‌‌‌آيم و اين احساس، همانند احساس تو، هيچ ارتباطی با حضور يا غيبت سايرين ندارد. در واقع از افرادی که تنهايی مرا به سرقت می‌‌‌برند، ولی در عين حال همراهی و مصاحبتی برايم ندارند، نفرت دارم.

آيا در مدت عمر، زيسته‌‌‌ای يا تنها زنده بوده‌‌‌ای؟ آيا آن را برگزيده‌‌‌ای؟ آيا زندگی، تو را برگزيده؟ آيا زندگی را دوست داری؟ آيا از زندگی کردن پشيمان شده‌‌‌ای؟ مفهوم درک کردن زندگی در حد کمال، همين است.

تا زمانی که به آزادی و عشق به خويشتن دست نيابی، وظيفه واژه‌‌‌ای پوچ است

انسان می‌‌‌تواند با گزينش مسيری که بر ميزان فشار زندگی می‌‌‌افزايد، ناخواسته بيماری خود را انتخاب کند. پس از افزايش فشار به اندازه کافی و مزمن شدن آن، تعدادی از دستگاههای آسيب‌‌‌پذير بدن هدف قرار می‌‌‌گيرند. هدف ميگرن نيز دستگاه عروقی است. بنابراين متوجه هستيد که از گزينش غيرمستقيم سخن می‌‌‌گويم. انسان، بيماری خود را به طور مستقيم برنمی‌‌‌گزيند، بلکه فشار را انتخاب می‌‌‌کند و همين فشار، موجب انتخاب بيماری نيز می‌‌‌شود!

ناگهان بارزترين اصل زندگی را پيدا کردم، اينکه زمان، بازنمی‌‌‌گردد

از نظر من، زبان‌‌‌شناس يا فيلسوف بودن در مقام استادی هيچ اهميتی ندارد، بلکه مهم، شجاعت خويشتن بودن است...

اميد، لازم است و بايد آن را زنده نگه‌‌‌داشت.

هرچه خاک بيشتر غنی باشد، ناتوانی در بارور کردن آن، بيشتر نابخشودنی خواهد بود.

«هرگز فرزندی به دنيا نياوريد، مگر اينکه بتوانيد آفريننده‌‌‌ای بيافرينيد.»

آيا در مدت عمر، زيسته‌‌‌ای يا تنها زنده بوده‌‌‌ای؟

اگر کسی در زمان مناسب زندگی نکند، در زمان مناسب هم نمی‌‌‌ميرد.

آنچه همه می‌‌‌دانستند، ميزان زياد علاقه او به زرتشت، پيامبر ايران باستان بود.

شهوت، برانگيختگی و تمايلات جنسی، همگی اسير می‌‌‌کنند!

داستايوسکی می‌‌‌نويسد: مطالبی وجود دارد که جز برای دوستان نبايد اظهار کرد؛ مطالبی وجود دارد که حتی برای دوستان نبايد اظهار کرد؛ و در نهايت مطالبی وجود دارند که حتی برای خويشتن نبايد اظهار کرد.

می‌‌‌توان ورای بی‌‌‌اعتقادی، قانونی برای رفتارهای انسانی وضع کرد به گونه‌‌‌ای که اخلاقيات جديد، مشابه روشنفکری جديد باشد و جايگزين موهوم‌‌‌پرستی و شهوت دستيابی به امور ماوراءالطبيعه شود.

برای دوستی که رنج می‌‌‌کشد، بستری برای آرميدن اهدا کن، ولی بايد بستری سخت باشد.

هرگز توسط پدر، تحقير نشدم. هرگز زير بار قضاوت او، احساس خفقان نکردم. هرگز هدف زندگی خود را برآوردن آرزوهای او قرار ندادم. مرگ او موهبتی همچون حکم آزادی بود. به حال خود رها شدم تا مسير درست را پيدا کنم و به مسيری رفتم که هرگز کسی گام در آن نگذاشته بود.

ــ نمی‌‌‌توانم نااميدی را درمان کنم، دکتر بروئر. در اين موارد، تنها می‌‌‌انديشم. نااميدی هزينه‌‌‌ای است که هر فرد به منظور خودآگاهی بايد بپردازد.

مردان بزرگ، بايد تحمل رنجهای بزرگ داشته باشند.

برای تربيت فرزندان، نخست بايد خويشتن را بسازی،