بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

عده‌‌‌ای برای مواجهه با دشواری به دنيا می‌‌‌آيند.

مونتنی در مقاله‌‌‌ای راجع به مرگ، توصيه می‌‌‌کند بايد در اتاقی زندگی کرد که پنجره‌‌‌ای مشرف بر گورستان داشته باشد. باور دارد که چنين منظره‌‌‌ای، ذهن انسان را روشن و اولويتهای زندگی را تعيين می‌‌‌کند

بايد بگويم که احساس انسانی چهل‌‌‌ساله را به زندگی، نمی‌‌‌توان در بيست و پنج سالگی درک کرد.

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد.

نااميدی، نشانه پزشکی نيست، پديده‌‌‌ای گنگ است

«آنچه مرا به قتل نرساند، مرا قويتر می‌‌‌کند.»

تحمل بی‌‌‌اعتباری و بدنامی، بسيار ساده‌‌‌تر از تحمل عذاب وجدان است.

شايد کسانی را در نظر می‌‌‌آوريد که به آنها عشق می‌‌‌ورزيد. اگر بيشتر فکر کنيد، متوجه می‌‌‌شويد که آنها را دوست نداريد، بلکه احساس مطبوعی را دوست داريد که حاصل از عشق ورزيدن به آنهاست! شما اشتياق را دوست داريد، نه فرد برانگيزاننده اشتياق را.

اگر بيمار شما نداند که در حال نزع است، چگونه می‌‌‌تواند در مورد مردن تصميم بگيرد؟ ــ اگر بداند می‌‌‌ميرد چطور، پروفسور نيچه؟ ــ بله، بايد تصميم بگيرد که چگونه با مرگ مواجه شود، با ساير افراد حرف بزند، وصيت کند، آنچه را پيش از مرگ در نظر دارد، بر زبان بياورد، با افراد نزديک وداع کند، يا تنها باشد، بگريد، با مرگ به مبارزه برخيزد، بر آن لعنت بفرستد يا از آن سپاسگزار باشد.

شايد نفس زندگی کردن برای عده‌‌‌ای هدف بوده، افرادی که روشن‌‌‌بينی ندارند و همچون موجوداتی ابله، در زندگی تنها اهداف مادی را دنبال می‌‌‌کنند، يا افرادی که به موفقيت دست می‌‌‌يابند، ولی پيوسته اهداف جديد و دور از دسترس برای خود می‌‌‌آفرينند. البته تو، همچون من، چشمانی تيزبين داری، به ژرفای زندگی نگاه می‌‌‌کنی و درمی‌‌‌يابی که نيل به اهداف نادرست، بيهوده است و تعيين اهداف نادرست، بيهوده‌‌‌تر از آن. صفر را در هر عددی ضرب کنی، حاصل آن صفر می‌‌‌شود!

خوب زندگی کردن، يعنی نخست اراده برای تحقق ضروريات و سپس، دوست داشتن آنچه اراده شده!

همه انديشمندان به خودکشی فکر می‌‌‌کنند.

به هيچکس جز خودت نبايد تکيه کنی!

حقيقت هم توهمی بيش نيست، و البته توهمی که بدون آن، نمی‌‌‌توان زيست.

زبانت حرفی می‌‌‌زند و چشمانت حرف ديگری

تا زمانی که زنده هستی، زندگی کن!

بهترين حقيقت، خونين‌‌‌ترين است، زيرا تجربيات زندگی فرد را می‌‌‌شکافد و سر برمی‌‌‌آورد.

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

کسی که بايد بشوی، باش!

واژه وظيفه برايم ثقيل و تهاجمی است. من اين وظيفه را در ابدی کردن آزادی خودم منحصر کرده‌‌‌ام. زناشويی، احساس مالکيت و حسادت، موجب اسارت روح انسان می‌‌‌شود. هرگز اجازه نخواهم داد چنين احساساتی بر من غلبه کند. دکتر بروئر اميدوارم زمانی را ببينم که زنان و مردان، قربانی ضعف اخلاقی يکديگر نشوند.