بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

هراس، حاصل تاريکی نيست، بلکه هراسها همچون ستارگان، هميشه حضور دارند، ولی در درخشندگی روز، محو می‌‌‌شوند...

خواب کوتاه، کافی نيست. به اندازه‌‌‌ای احساس خستگی می‌‌‌کنم که نمی‌‌‌توانم به خواب بروم.

نيچه اغلب اوقات خود را فيلسوفی به حساب می‌‌‌آورد که پس از مردن مشهور می‌‌‌شود، فيلسوفی که جهان برای پذيرفتن او آمادگی ندارد. در واقع متن کتاب تازه‌‌‌ای که در ذهن دارد، بر مبنای همين عبارت است. زرتشت پيامبر، سرشار از فرزانگی، می‌‌‌خواهد اين خرد را به همه مردم اهدا کند، ولی کسی او را درک نمی‌‌‌کند. آنها آمادگی پذيرفتن زرتشت را ندارند و پيامبر متوجه می‌‌‌شود که پيش از موعد به سراغ آنها آمده، بنابراين به خلوت خود بازمی‌‌‌گردد

دشمن واقعی ما «آرواره‌‌‌های حريص زمان» است.

آزادی فردی، مفهومی جز تأکيد بر «نه» مقدس، حتی به وظيفه ندارد.

تا زمانی که زنده هستی، زندگی کن! اگر زندگی را در حد کمال درک کنی، وحشت مرگ از بين می‌‌‌رود. اگر کسی در زمان مناسب زندگی نکند، در زمان مناسب هم نمی‌‌‌ميرد.

بدترين مصيبت، اميد است، چون عذاب را طولانی می‌‌‌کند.

«درست به همان ترتيب که پوست، اجزايی چون استخوان، عضله، روده و رگ خونی را از گستره ديد انسانی پنهان نگه‌‌‌می‌‌‌دارد، خودبينی و غرور نيز بی‌‌‌قراری و هيجان روح را می‌‌‌پوشاند و همچون پوستی بر روح آدمی کشيده شده است.»

«شهوانيت، ماده سگی است که پاشنه پای انسان را به دندان می‌‌‌گيرد و هرگاه قطعه گوشتی از آن دريغ شود، به خوبی می‌‌‌داند که چگونه به گدايی بخشی از روح ما اقدام کند.»

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.