کتاب هنگامی که نیچه گریست

زمان، سنگين‌‌‌ترين بار بر دوش ما و بزرگترين چالش ما، زيستن زير اين بار است.

«بيشتر از اينکه عاشق موضوع برانگيزاننده اشتياق خود باشيم، نفس اشتياق را دوست داريم.»

زندگی، جرقه‌‌‌ای ميان دو خلأ، تاريکی پيش از تولد، و ظلمت پس از مرگ است.

مشکل در احساس ناراحتی نيست. مشکل اين است که ناراحتی شما برای آنچه ضرورت دارد، نيست.

...اگر می‌‌‌خواهيد از افراد اندکی به حساب بياييد که در لذت رشد و شادی رهايی از ايزدمرد، شرکت دارند، بايد برای رنجهای بسيار شديد، آماده باشيد. اين دو موضوع با هم پيوستگی دارند و تجربه يکی، بدون ديگری، امکان ندارد. اگر طالب رنج کمتری هستيد، بايد همچون رواقيون، خود را کنار بکشيد و از لذت برتر صرفنظر کنيد.

بايد ياد بگيريد که از زندگی خود سپاسگزاری کنيد و شجاعت داشته باشيد بگوييد: «خودم اين زندگی را برگزيدم.» روح انسان ورای گزينه‌‌‌های او شکل می‌‌‌گيرد!...

اگر ايزدمرد را می‌‌‌کشيد، بايد معبد را هم به عنوان پناهگاه، فراموش کنيد.

راه انسانها، از همان ابتدا جدا می‌‌‌شود: افرادی که آرامش و شادی روح را آرزو دارند، ايمان می‌‌‌آورند و سرنوشت را با اشتياق می‌‌‌پذيرند؛ و افرادی که به دنبال حقيقت می‌‌‌روند و در نتيجه بايد از آرامش ذهن دور شوند و زندگی را وقف مطرح کردن پرسشها کنند.

می‌‌‌خواهيد پرواز کنيد، ولی پرواز را نبايد با پرواز آغاز کرد. نخست بايد ياد بگيريد چگونه راه برويد و نخستين گام برای راه رفتن، آموختن اين نکته است که اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

راجع به اشاره شما به توليد مثل به عنوان هدف اصلی، بايد بپرسم آيا بهتر نيست پيش از توليد مثل، خلق کنيم و شايسته باشيم؟ وظيفه ما در زندگی، آفرينش موجودی برتر است، و نه توليد موجودی پست. هيچ امری نبايد خللی در تکامل قهرمان درون شما وارد کند.