بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

سرنوشت خود را انتخاب کن و تقدير خود را دوست داشته باش.

اشکها می‌‌‌گفتند، رهايی عالی است! چهل سال در برکه راکدی سپری شد و در نهايت پيرمرد، خانه را تميز کرد! خيلی پيشتر می‌‌‌خواستم فرار کنم، ولی راه گريزی نبود تا اينکه يک پزشک اهل وين، دروازه زنگزده را برای عبور گشود.

«هرگز فرزندی به دنيا نياوريد، مگر اينکه بتوانيد آفريننده‌‌‌ای بيافرينيد.» بچه‌‌‌دار شدن بدون برنامه، خطا و بچه‌‌‌دار شدن برای برطرف ساختن تنهايی، اشتباه است. هدف بخشيدن به زندگی با توليد فردی همچون خويشتن، درست نيست و اگر هدف از توليد مثل، دستيابی به جاودانگی باشد و تنها دليل آن را نطفه‌‌‌ای بدانيم که بخشی از آگاهی ما در آن قرار دارد، پندار صحيحی به حساب نمی‌‌‌آيد.

از دوران کودکی باور داشتم که زندگی، جرقه‌‌‌ای ميان دو خلأ، تاريکی پيش از تولد، و ظلمت پس از مرگ است.

منظور من اين بود که برای ايجاد تداوم ارتباط واقعی با فردی ديگر، نخست بايد با خويشتن ارتباط برقرار کرد. اگر نتوانيم تنهايی را در آغوش بگيريم، از فرد ديگر به عنوان سپری در مقابل انزوا بهره خواهيم برد. هرگاه فردی بتواند بی‌‌‌نياز از حضور ديگری، همچون شاهين زندگی کند، توانايی مهرورزی خواهد يافت. تنها در چنين وضعيتی، بزرگ شدن طرف مقابل، برای او اهميت می‌‌‌يابد. بنابراين اگر فردی نتواند زندگی زناشويی خود را ترک کند، آن زندگی، برايش همچون تحمل مجازات خواهد بود.

آيا در مدت عمر، زيسته‌‌‌ای يا تنها زنده بوده‌‌‌ای؟ آيا آن را برگزيده‌‌‌ای؟ آيا زندگی، تو را برگزيده؟ آيا زندگی را دوست داری؟ آيا از زندگی کردن پشيمان شده‌‌‌ای؟ مفهوم درک کردن زندگی در حد کمال، همين است.

زندگی، جرقه‌‌‌ای ميان دو خلأ، تاريکی پيش از تولد، و ظلمت پس از مرگ است.

آزمون زندگی، نتيجه صحيح ندارد.

افرادی که آرامش و شادی روح را آرزو دارند، ايمان می‌‌‌آورند و سرنوشت را با اشتياق می‌‌‌پذيرند؛ و افرادی که به دنبال حقيقت می‌‌‌روند و در نتيجه بايد از آرامش ذهن دور شوند و زندگی را وقف مطرح کردن پرسشها کنند.

می‌‌‌خواهيد پرواز کنيد، ولی پرواز را نبايد با پرواز آغاز کرد. نخست بايد ياد بگيريد چگونه راه برويد و نخستين گام برای راه رفتن، آموختن اين نکته است که اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.