بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

شايد همه ما همراهانی رنج‌‌‌کشيده و ناتوان در ديدن حقيقت يکديگر باشيم!

همه ما تعدادی سگ وحشی درون خود داريم که در سرداب وجود، پارس می‌‌‌کنند. کاش بتوانی با انسانيت خود، مهربانتر و بخشنده‌‌‌تر باشی

هرگاه نگران اجاره خانه و صورتحساب قصاب باشيم، نگرانی برای آزادی از بين خواهد رفت.

...آغاز دستيابی به حقيقت، بی‌‌‌اعتقادی و ترديد است

آنگاه اشاره به شقيقه کرد و افزود: ــ ...اينجا باردار است. باردار کتاب، کتابهايی که شکل گرفته‌‌‌اند. کتابهايی که می‌‌‌توانم به زودی بزايم. گاهی تصور می‌‌‌کنم که سردردهايم، ناشی از زاييدن مغزی است.

ــ نيچه اغلب اوقات خود را فيلسوفی به حساب می‌‌‌آورد که پس از مردن مشهور می‌‌‌شود، فيلسوفی که جهان برای پذيرفتن او آمادگی ندارد.

ــ آه، باز هم همان عبارات. بهتر است اين بحث را ادامه ندهيم. خواهش می‌‌‌کنم به اين مطلب خاتمه بده!

انتقام اندک خوب است. فرو خوردن خشم موجب بيماری می‌‌‌شود.

باور دارم که مردان بزرگ، بايد تحمل رنجهای بزرگ داشته باشند. می‌‌‌گويم بيشتر از اندازه لبريز از آينده شده‌‌‌ام و کسی تحمل همراهی با من را ندارد. فرياد می‌‌‌زنم که اگر درک نشوم يا موجب هراسی و حتی طرد شوم، بيشتر خوشحال خواهم بود، زيرا نشان می‌‌‌دهد راه درست را می‌‌‌پيمايم!

برای ايجاد تداوم ارتباط واقعی با فردی ديگر، نخست بايد با خويشتن ارتباط برقرار کرد. اگر نتوانيم تنهايی را در آغوش بگيريم، از فرد ديگر به عنوان سپری در مقابل انزوا بهره خواهيم برد. هرگاه فردی بتواند بی‌‌‌نياز از حضور ديگری، همچون شاهين زندگی کند، توانايی مهرورزی خواهد يافت. تنها در چنين وضعيتی، بزرگ شدن طرف مقابل، برای او اهميت می‌‌‌يابد.