بریده‌هایی از کتاب عنکبوت

خدا با کارهای روزمره‌مان کاری ندارد. خطاهای بزرگی را که منجر به سقوط‌مان می‌شود در نظر می‌گیرد، ولی میان این موقعیت‌ها، انسان آزاد است راهش را آن‌گونه که در نظر دارد تعیین کند.‌

خوشبختی مرد در «آنچه من می‌خواهم» است و خوشبختی زن در «آنچه او می‌خواهد» ...‌

«بچه‌ها برای ما ساخته نشده‌اند

. عشق مفهومش برقراری جریانی الکتریکی بی‌روح و مشمئزکننده بین دو جسم نیست که روح‌مان به‌شدت از آن گریزان است. عشق چیزی غریزی مانند غذا خوردن، نوشیدن و خوابیدن نیست، بلکه نیاز به پیوندی است که همهٔ زشتی‌ها را تغییر می‌دهد و به زیبایی تبدیل می‌کند.

ژرار، زندگی به‌دست نمی‌آید، پذیرفته می‌شود.‌

آدم منتظر می‌ماند. عمیق‌ترین زخم‌ها جوش می‌خورند. نباید در برابر درد جبهه‌گیری کرد. باید پذیرفتش، در آن شناور شد، از آن عبور کرد و هم‌چون اسفنجی از آن اشباع شد. هیچ‌چیز اندوه را به‌اندازهٔ تسلیم‌وار خود را به آن سپردن، تخفیف نمی‌دهد.

«هوس یا عشق به‌هرحال دیگر به فکر من نیست.» این فکر، بله، فقط این فکر بود که آزارش می‌داد: این به پایان رسیدن تدریجی محبت، تحسین، عقب‌نشستن موجی که در آن زندگی کرده بود و حالا به جایش جز صحرایی از ماسه، با صدف‌های مرده چیزی نمانده بود. ‌

شاید بهتر بود بگذاریم کس دیگری به جای‌مان بازی کند، برای ما ببرد یا ببازد. البته نه همیشه. بعضی مواقع، هنگامی که تنهایی جنگیدن زیادی دشوار می‌شود. امروز، حالا به‌طور مثال... آه چه لذتی دارد آدم جز ترکه‌ای نرم، که با وزش هر نسیمی به یک سو خم می‌شود، آبی که برحسب پستی و بلندی‌های جوی پیچ‌وخم برمی‌دارد، و قلوه‌سنگی که با ضربهٔ هر پایی به این‌سو و آن‌سو می‌رود، چیزی نباشد!‌

هیچ‌کس دغدغهٔ او را داشت؟ نه. در این لحظه هیچ‌کس نبود. انگار زمین ناگهان زیر پایش دهان باز کرده باشد، نداشتن غم‌خوار را حس می‌کرد. «اگر ناگهان بمیرم چه؟...» در یک چشم به‌هم‌زدن خاک زرد گل‌آلود، باران سیل‌آسا، گودال پر گل‌وشل را که تابوت با تزئینات مسخره‌اش در آن پایین می‌رفت، جلو نظر مجسم کرد.‌

یا باید به این کراهت‌ها تن داد، یا پذیرفت که همهٔ عمر بدبخت باشد.‌