بریده‌هایی از کتاب چهل قانون عشق (ملت عشق)

عشق روزی به سراغ همه خواهد رفت، حتی آنان که از آن دوری می‌کنند.

صبح روز بعد حکیم بلند شد از همه‌مان تشکر کرد و خداحافظی کرد. پیش از رفتن گفت: «دختر شما بچه‌ای استثنایی است. او دارای استعداد خدادادی است. باید قدر این هدیه الهی را دانست. حتما او را به مکتب بفرستید.» مادرم با تعجب گفت: «دختر چه نیازی به مکتب رفتن دارد؟ از کی تا حالا همچین چیزی شنیدید؟ او باید تا زمان ازدواجش بنشیند کنار دار قالی و قالی ببافد. او بافنده با استعدادی است.» حکیم به حرف مادرم اهمیتی نداد و گفت: «او روزی عالم فرزانه‌ای خواهد شد. چون او دختر است دلیلی ندارد خدا او را نادیده بگیرد. خداوند به او استعداد بخشیده. مگر شما بهتر از خدا می‌دانید؟ حالا که برای دخترها مکتب نیست او را نزد یک عالم و دانشمند بفرستید.»

قانون بیست و سوم: زندگی اسباب‌بازی رنگارنگی است که به امانت به ما داده شده است. بعضی‌ها آن‌قدر آن را جدی می‌گیرند که به‌خاطرش ناراحت می‌شوند و غصه می‌خورند. بعضی‌ها هم تا اسباب بازی را در دست می‌گیرند آن راخراب می‌کنند و دورش می‌اندازند. یا بیش از حد به آن اهمیت می‌دهند یا این‌که اصلا به آن بهایی نمی‌دهند. از افراط‌ها و تفریط‌ها به دور باشید. صوفی همیشه در میانه است.

قانون نوزدهم: اگر از دیگران انتظار مهر و محبت و احترام داری، پیش از همه این را به خودت بدهکاری. کسی که خودش را دوست ندارد، امکان ندارد دوست داشته شود. خودت را که دوست داشته باشی، اگر دنیا برایت خار هم شود، ناامید نشو چون به زودی خارها گل می‌شود.

قانون چهاردهم: به جای مقاومت در برابر تغییراتی که خداوند در برابرت قرار می‌دهد، تسلیم آن‌ها شو. بگذار زندگی همراه با تو جریان یابد. نگران نباش که زندگی‌ات زیر و رو می‌شود، از کجا می‌دانی که زیر زندگی‌ات از روی آن بهتر نیست؟

فهمیدم چیزی به نام اتفاق و تصادف در این دنیا وجود ندارد. هر چیزی با هدف مشخصی آفریده شده است. حاملگی مادرم، جنگ سه برادرم برای به دنیا آمدن، تنهایی برادرم، حتی مرگ پدر و نامادری‌ام، روزهای وحشتناکی را که در جنگل سپری کردم، آنچه در خیابان‌های قسطنطنیه شاهدش بودم... همهٔ آن‌ها برای کامل شدن داستان من بودند. در پس هر سختی حتما دلیل و علتی وجود دارد. نمی‌توانستم آن‌ها را توضیح دهم اما وجود آن‌ها را حس می‌کردم.

به جای مقاومت در برابر تغییراتی که خداوند در برابرت قرار می‌دهد، تسلیم آن‌ها شو. بگذار زندگی همراه با تو جریان یابد. نگران نباش که زندگی‌ات زیر و رو می‌شود، از کجا می‌دانی که زیر زندگی‌ات از روی آن بهتر نیست؟

روزی مردی نَفَس‌زنان نزد درویشی می‌رود و می‌گوید: «مولای من شما هم خدمتکارهایی را که روی سرشان طبق می‌برند، دیدید؟» درویش آرام می‌گوید: «فرزندم خوب به من چه» مرد می‌گوید: «خوب طبق‌ها را به خانه شما می‌بردند!» صوفی این بار می‌گوید: «خوب به تو چه؟»

محافظت از خود آن هم در برابر عشق امری ناممکن است.

گفتم: «نخستین قانون از چهل قانون عشق این است برادر: قانون اول: «خالق‌مان را همان‌طور می‌شناسیم، که خود را می‌بینیم. شاید وقتی نام خدا را می‌شنوی، اگر موجودی ترسناک و شرم‌آور به ذهنت بیاید، به این معناست که بیشتر مواقع دچار ترس می‌شوی. اما اگر هنگامی که نام خدا را می‌شنوی، به یاد عشق و مهربانی بیفتی، پس بی‌شک این صفات در تو وجود دارد.»

«شریعت مثل شمعی است که همه جا را روشن می‌کند. نباید فراموش کرد که شمع تنها راه را در تاریکی نشان ما می‌دهد. و اگر هدف اصلی فراموش شود و انسان شریعت را هدف بپندارد، در آن صورت شمع چه فایده دارد؟»

«درست است که خدا را با گشتن نمی‌توان پیدا کرد اما فقط آن‌هایی که به دنبال او باشند او را پیدا می‌کنند.»

غرق در تفکر هستم. به هر سوی که می‌روم با دیدن این همه آیه و نشانه از وجود خداوند، دلم از مهر و رحمت او پر از عشق و شادی می‌شود. اما انسان‌ها کمتر سجده شکر به جای می‌آورند.

«قانون بیست و دوم: عاشق حقیقی خداوند حتی اگر وارد میخانه شود آنجا می‌شود نمازخانه. اما اگر آدم دائم‌الخمری وارد نمازخانه بشود، آنجا می‌شود میخانه. در این دنیا هر کاری که می‌کنیم، بر اساس نیت‌مان است. پس آنچه که مهم است نیتمان است.»

عشق خواهد که این سخن بیرون بُوَد آینه‌ات غمّاز نَبْوَد، چون بُوَدْ؟! آینه‌ات دانی چرا غَمّاز نیست؟ زان‌که زنگار از رُخَش ممتاز نیست

هرجا که عشق باشد، روز جدایی می‌رسد.

در این دنیا تنها چیزی که مرا ناراحت می‌کند آدم‌هایی هستند که احساس بزرگی می‌کنند

مهم نیست چه کسی هستیم و در کجا زندگی می‌کنیم، همه در درون خود احساس کمبود داریم. مثل آن است که چیزی را از دست داده باشیم و نتوانیم پیدایش کنیم.

هرکسی در این کره خاکی آرزو دارد حداقل جان یک نفر را بگیرد. اما این‌که خودشان دست به انجام این کار نمی‌زنند، دلیل بر این نیست که دوست ندارند جان کسی را بگیرند. بدون استثناء میل به کشتن در درون هر فردی نهفته است.

«شریعت مثل شمعی است که همه جا را روشن می‌کند. نباید فراموش کرد که شمع تنها راه را در تاریکی نشان ما می‌دهد. و اگر هدف اصلی فراموش شود و انسان شریعت را هدف بپندارد، در آن صورت شمع چه فایده دارد؟»