بریده‌هایی از کتاب چهل قانون عشق (ملت عشق)

زندگی هم مثل شطرنج است. بعضی حرکات را برای بردن انجام می‌دهی و بعضی دیگر را فقط به خاطر این‌که این حرکت درست است، انجام می‌دهی و می‌بازی.

قانون سی و هفتم: مطابق ارادهٔ خداوند -مثل ساعتی منظم و دقیق- همه چیز را به موقعش رُخ می‌دهد. نه یک ثانیه زودتر و نه یک ثانیه دیرتر. برای هر انسانی زمانی وجود دارد. زمانی برای عشق، زمانی برای مرگ.

قانون هفدهم: نجاست و آلودگی در بیرون افراد نیست، بلکه در درون آن‌هاست. آلودگی ظاهری هرقدر که باشد با آب پاک می‌شود، آنچه با شستن پاک نمی‌شود، قلب‌های آغشته به حسد و نیت شوم است.

راستی چرا خدا تضادها را بیشتر از تشابهات، بی‌عدالتی را بیشتر از عدالت و ناهماهنگی را بیش از هماهنگی دوست داشته است؟

عقل انسان به بچهٔ گرسنه‌ای می‌ماند که باید معلومات را ذره ذره به خوردش داد. اما نباید فراموش کرد که درک بعضی اطلاعات برای عقل دشوار است

عشق و عقل دو کیمیای کاملا متفاوت هستند. عقل محتاط است و مدام درگیر اما و اگرها و مباداها، با خودش می‌گوید: مراقب باش آسیب نبینی، اما عشق این‌طور نیست، عشق می‌گوید خودت را رها کن، بگذار و برو. عقل به سادگی از پا نمی‌افتد. اما عشق مدام ضربه می‌بیند. فراموش نکن، گنجینه‌ها در میان خرابه‌ها مدفون شده‌اند، هر گنجی که هست در قلب شکسته است.

مهم نیست چه کسی هستیم و در کجا زندگی می‌کنیم، همه در درون خود احساس کمبود داریم. مثل آن است که چیزی را از دست داده باشیم و نتوانیم پیدایش کنیم.

دیگر از دست این مردم متعصب ذِله شدم. فکر می‌کنند چون به خدا نزدیک‌ترند می‌توانند به دیگران از بالا نگاه کنند.

تقدیر این نیست که زندگی‌مان از قبل نوشته شده باشد، اگر گردن خم کنیم و بگوییم چه کنیم تقدیرمان همین بوده، نشانه جهالت است.

شریعت می‌گوید: «آنچه برای توست برای تو باشد و آنچه برای من است مال من باشد.» طریقت می‌گوید: «آنچه برای توست برای تو باشد، و آنچه هم برای من است، برای تو باشد.» معرفت می‌گوید: «نه من چیزی دارم و نه تو» و حقیقت می‌گوید: «نه من هستم و نه تو»

قانون بیست و هفتم: دنیا مثل کوه است. هر فریادی بزنی، همان‌طور صدایت را منعکس می‌کند. اگر از دهانت سخن خوب و نیک خارج شود، سخن خیر منعکس می‌شود. و اگر بدی و شر گویی، تو هم شر و بدی خواهی شنید. این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا اگر کسی در مورد تو سخن بدی گوید، چهل شبانه‌روز درباره او نیک بگو. در پایان چهل روز خواهی دید که همه چیز تغییر می‌کند. اگر قلبت دگرگون شود دنیا نیز دگرگون می‌شود.

قانون بیست و پنجم: بهشت و جهنم را فقط در آن دنیا جست و جو نکنید. هرگاه بتوانیم یک نفر را بدون حساب و کتاب دوست داشته باشیم، آن زمان در بهشت‌ایم و هرگاه با کسی منازعه کنیم و دچار حسد و کینه و نفرت شویم آن زمان در جهنم سقوط کرده‌ایم.

قانون نوزدهم: اگر از دیگران انتظار مهر و محبت و احترام داری، پیش از همه این را به خودت بدهکاری. کسی که خودش را دوست ندارد، امکان ندارد دوست داشته شود. خودت را که دوست داشته باشی، اگر دنیا برایت خار هم شود، ناامید نشو چون به زودی خارها گل می‌شود

قانون هشتم: هرگز ناامید مشو. اگر تمامی درها به رویت بسته شوند، او در نهایت، دری مخفی به رویت باز خواهد کرد. شکرگزار باش. شکرگزاری پس از رسیدن به خواسته‌ات آسان است. صوفی کسی است که در همه حال شکر خدا گوید.

قانون ششم: بیشتر مشکلات دنیا ریشه در اشتباهات زبانی و کج‌فهمی‌ها دارد. به کلمات اعتنایی نکنید. در قلمرو عشق، زبان حکم نمی‌کند. عاشق بی‌زبان است

قانون دوم: پیمودن راه حق، کار دل است نه عقل. دلت چراغ راهت باشد، نه عقلت که بالای شانه‌هایت است. در زمره آن آدم‌هایی باش که بر نفسشان آگاهند، نه آن‌هایی که نفسشان را از یاد برده‌اند.

«نخستین قانون از چهل قانون عشق این است برادر: قانون اول: «خالق‌مان را همان‌طور می‌شناسیم، که خود را می‌بینیم. شاید وقتی نام خدا را می‌شنوی، اگر موجودی ترسناک و شرم‌آور به ذهنت بیاید، به این معناست که بیشتر مواقع دچار ترس می‌شوی. اما اگر هنگامی که نام خدا را می‌شنوی، به یاد عشق و مهربانی بیفتی، پس بی‌شک این صفات در تو وجود دارد.»

«با باد به زندگی‌ات نیآمده‌ام که با باد بروم.»

هر چیز که آن خوش است، نهی است مدام تا می‌نشود دلیل این مردم عام ورنه می و چنگ و صورت خوب و سماع بر خاص حلال گشت و بر عام حرام

قانون بیست و ششم: جهان و کائنات واحد است. در این دنیا همه چیز و همه کس با طنابی نامرئی به یکدیگر وصل‌اند. هیچ‌گاه آهِ دلِ کسی را برنیاور، به خصوص کسانی که از تو ضعیف‌ترند. فراموش نکن غم یک نفر از انسان‌ها می‌تواند تمام انسان‌ها را ناراحت و خوشی و سعادت یک نفر می‌تواند تمام انسان‌ها را شادمان کند.