بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

سخت دارم عزلت و اندوه دوست

عجز بشر است این فجایع یا آنکه حقیقت جهان است ؟

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

من ندانم با که گویم شرح درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟

ای عشق ،‌امید ، آرزوها خسته نشوید در دل من

جای دنجی را. یاد آن روز صفا بخشان! مثل اینکه کنده بودندم تن از هر چیز

عاشقم من ، عاشقم من ، عاشقم عاشقی را لازم اید درد و غم

درد را باید یکی چاره نمود

عاقبت قدر مرا نشناختند بی سبب آزرده از خود ساختند بیشتر آن کس که دانا می نمود نفرتش از حق و حق آرنده بود آدمی نزدیک خود را کی شناخت دور را بشناخت ، سوی او بتاخت آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست الغرض ، این مردم حق ناشناس بس بدی کردند بیرون از قیاس هدیه ها دادند از درد و محن زان سراسر هدیه ی جانسوز ،‌من

پیت پیت ... چراغ را در آخرین دم سوزش هر دم سماجتی ست.

دیدی آخر عشق با جانم چه کرد ؟

در ایینه ی جهان بر ما از همه ناشناس تر ، خود ماست

شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد

بی مروت یار من ، ای بی وفا بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟ بی مروت این جفاهایت چراست ؟ یار ، آخر آن وفاهایت کجاست ؟ چه شد آن یاری که با من داشتی دعوی یک باطنی و آشتی ؟ چون مرا بیچاره و سرگشته دید اندک اندک آشنایی را برید

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام می کشد جان را هوای روز یار از چه با غیر آورم سر روزگار ؟

من ندانم با که گویم شرح درد

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

تو غمی ، یک غم سخت زیبا

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او