بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

من ندانم با که گویم شرح درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟

ای عشق ،‌امید ، آرزوها خسته نشوید در دل من

من ندانم با که گویم شرح درد

جای دنجی را. یاد آن روز صفا بخشان! مثل اینکه کنده بودندم تن از هر چیز

عجز بشر است این فجایع یا آنکه حقیقت جهان است ؟

درد را باید یکی چاره نمود

عاقبت قدر مرا نشناختند بی سبب آزرده از خود ساختند بیشتر آن کس که دانا می نمود نفرتش از حق و حق آرنده بود آدمی نزدیک خود را کی شناخت دور را بشناخت ، سوی او بتاخت آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست الغرض ، این مردم حق ناشناس بس بدی کردند بیرون از قیاس هدیه ها دادند از درد و محن زان سراسر هدیه ی جانسوز ،‌من

پیت پیت ... چراغ را در آخرین دم سوزش هر دم سماجتی ست.

دیدی آخر عشق با جانم چه کرد ؟

در ایینه ی جهان بر ما از همه ناشناس تر ، خود ماست

شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد

بی مروت یار من ، ای بی وفا بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟ بی مروت این جفاهایت چراست ؟ یار ، آخر آن وفاهایت کجاست ؟ چه شد آن یاری که با من داشتی دعوی یک باطنی و آشتی ؟ چون مرا بیچاره و سرگشته دید اندک اندک آشنایی را برید

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام می کشد جان را هوای روز یار از چه با غیر آورم سر روزگار ؟

من ندانم با که گویم شرح درد

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

تو غمی ، یک غم سخت زیبا

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

یعنی : ای بیچاره باید سوختن نه به آزادی سرور اندوختن بایدت داری سر تسلیم پیش تا ز سوز من بسوزی جان خویش چون که دیدم سرنوشت خویش را تن بدادم تا بسوزم در بلا مبتلا را چیست چاره جز رضا چون نیابد راه دفع ابتلا ؟ این سزای آن کسان خام را که نیندیشند هیچ انجام را سالها بگذشت و در بندم اسیر کو مرا یک یاوری ، کو دستگیر ؟