بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

خانه ی من ،‌جنگل من ، کو، کجاست ؟.

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟

این چنین هرشادی و غم بگذرد جمله بگذشتند ، این هم بگذرد

او نداند چیست این اوضاع شوم این مذاهب ، این سیاست ، وین رسوم او نداند هیچ وضع گفت و گو چون که حق را باشد اندر جست و جو

یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

می تراود مهتاب می درخشد شب تاب نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند.

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

آدمی نزدیک خود را کی شناخت دور را بشناخت ، سوی او بتاخت

گم شد از من ، گم شدم از یاد او

سخت دارم عزلت و اندوه دوست گرچه دانم دشمن سخت من اوست

زیر باران نواهایی که می گویند: « باد رنج ناروای خلق را پایان.» ( و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.)

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

گرم یاد آوری یا نه من از یادت نمی کاهم

بس که دیدم جور از یاران خود وز سراسر مردم دوران خود من شدم : رنگ پریده ، خون سرد پس نشاید دوستی با خلق کرد

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

سوختم در محنت و درد و خطر در میان آتشم آورده ای این چه کار است ، اینکه با من کرده ای ؟ چند داری جان من در بند ، چند ؟

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

عشق را در خانه ات پرورده ای خود نمی دانی چه با خود کرده ای