بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

دیدی آخر عشق با جانم چه کرد ؟

آه! می گویند چون بگذشت روزی بگذرد هر چیز با آن روز. باز می گویند خوابی هست کار زندگانی ز آن نباید یاد کردن خاطر خود را بی سبب ناشاد کردن. بر خلاف یاوه مردم پیش چشم من ولیکن نگذرد چیزی بدون سوز می کشم تصویر آن را یاد می آرم از آن روز!

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

دیدم از افسوس و ناله نیست سود درد را باید یکی چاره نمود

مرغ آمین درد آلودی است

« رستگاری روی خواهد کرد و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد.»

یا جهان دیوانه باشد یا که من بلکه از دیوانگان هم بدترم زان که مردم دیگر و من دیگرم هر چه در عالم نظر می افکنم خویش را دذ شور و شر می افکنم جنبش دریا ،‌خروش آب ها پرتو مه ،‌طلعت مهتاب ها ریزش باران ، سکوت دره ها

آدمی نزدیک خود را کی شناخت دور را بشناخت ، سوی او بتاخت آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست

بی مروت یار من ، ای بی وفا بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟ بی مروت این جفاهایت چراست ؟ یار ، آخر آن وفاهایت کجاست ؟

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

دیدم از افسوس و ناله نیست سود درد را باید یکی چاره نمود

تو چه ها جویی درین دوران زیست ؟

بس که دیدم جور از یاران خود وز سراسر مردم دوران خود من شدم : رنگ پریده ، خون سرد پس نشاید دوستی با خلق کرد

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

همه آرزوی محال شما به خواب است و در خواب گردد رو بخوابید تا بگذرند از نظر بنامید آن خواب ها را هنر ز بی چارگی بخوابید

من ندانم با که گویم شرح درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟ هر که با من همره و پیمانه شد عاقبت شیدا دل و دیوانه شد قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید! یک نفر در آب دارد می سپارد جان. یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید. آن زمان که مست هستید از خیال دست یاییدن به دشمن آن زمان که پیش خود بی هوده پندارید که گرفت استید دست ناتوانی را تا توانایی بهتر را پدید آرید.

ترک آن زیبارخ فرخنده حال از محال است ، از محال است از محال

فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر فریاد من رسا من از برای راه خلاص خود و شما فریاد می زنم. فریاد می زنم!

پند گیرید از من و از حال من پیروی خوش نیست از اعمال من