بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

حال و استقبال دنیا انفعالی بیش نیست خواه حاصل‌کرده باشی خواه خواهی یافتن

پیچ و تاب جاده هرجا محوگردد منزل است

ناتوانم چنانکه پیکر خم حلقه درگوش‌کرده است مرا ازکه نالد سپند سوخته‌م ناله خاموش کرده است مرا بخت ناساز دور از آن بر و دوش بی‌بر و دوش کرده است مرا

خار شوق از پای مجنون غمت نتوان‌کشید

نیست در بیداری موهوم ما بیحاصلان آنقدر خوابی‌که‌کس زحمت دهد تعبیر را

زبان درد دل آسان نمی‌توان فهمید

مقصد عشق بلند است زافلاک مپرس

ره ما طی نگردد گر همه منزل شود پیدا

به ذوق جستجو می‌باید از خود تا ابد رفتن هزار امروز و فردا دی شد و فردا نشد پیدا

جهان لبریز استغناست‌گر باشد حیا اینجا

هجوم خنده نم چشم می‌کند ایجاد به هرگلی‌که رسید این‌گلاب بردارید

نفس هم از دل من بی‌شکستن برنمی‌آید از این مینا شرابی غیر شیون برنمی‌آید

دریای خیالیم و نمی نیست در اینجا جز وهم وجود و عدمی نیست در اینجا

نه از دنیا غم اندیشم نه عقبایی‌ست در پیشم مقیم حیرت خویشم ازین پسکوچه‌ها دورم

ترک آرزوکردم رنج هستی آسان‌ شد سوخت پرفشانی‌ها کاین قفس ‌گلستان شد

همه‌کس‌ کشیده محمل به جناب‌ کبریایت من و خجلت سجودی‌که نریخت‌گل به پایت نه به خاک دربسودم نه به سنگش آزمودم به‌کجا برم سری راکه نکرده‌ام فدایت نشود خمار شبنم می جام انفعالم چو سحر چه مغز چیند سر خالی از هوایت طرب بهار امکان به چه حسرتم فریبد به بر خیال دارم‌ گل رنگی از قبایت هوس دماغ شاهی چه خیال دارد اینجا به فلک فرو نیاید سرکاسهٔ گدایت به بهار نکته سازم ز بهشت بی‌نیازم چمن‌آفرین نازم به تصور لقایت نتوان کشید دامن ز غبار مستمندان بخرام و نازها کن سر ما و نقش پایت نفس از تو صبح خرمن نگه از تو گل به دامن تویی آنکه در بر من تهی از من است جایت ز وصال بی‌حضورم به پیام ناصبورم چقدر ز خویش دورم ‌که به من رسد صدایت نفس هوس‌خیالان به هزار نغمه صرف است سر دردسر ندارم من بیدل و دعایت

به صد دام آرمیدم دامن از چندین قفس چیدم ندیدم جز به بال نیستی پرواز آزادی

دلدار رفت و دیده به حیرت دچار ماند با ما نشان برگ گلی زان بهار ماند

در هفتهٔ میخواران آدینه نمی‌باشد

بی زنگ درین محفل آیینه نمی‌باشد آن دل‌که تهی باشد ازکینه نمی‌باشد