بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

زندگی لیلیست مجنونانه باید زیستن

درس دانش ختم کن کایینه‌دار سیم و زر

دل به زبان نمی‌رسد لب به فغان نمی‌رسد کس به نشان نمی‌رسد تیر خطاست زندگی

تو ز خود نرفته بیرون به کجا رسیده باشی

رنگ زردما عیار قدرت‌عشق است وبس

اگر عشق بتان‌ کفر است بیدل کسی جز کافر ایمانی ندارد

پوست از تن رفت و مغز از استخوان‌، اما هنوز بر نمی‌دارد چو نی دست از گریبان ناله‌ام

صد تعلق در طلسم وهم هستی بسته‌اند چشم واکردم به خویش آلودهٔ دنیا شدم

گفتی چه‌کسی در چه خیالی به‌کجایی بیتاب توام‌، محو توام‌، خانه خرابم

یافتن ‌گم‌کردنی می‌خواهد اما چاره نیست کاش گم کرده چه سازم گم شدن گم کرده‌ام

صحبت بی‌گفتگویی داشتم با خامشی برق زد جرات لبی واکردم وتنها شدم

به جیب تست اگر خلوتی و انجمنی‌ست برون ز خویش‌کجا می‌روی جهان خالیست

جهان جز کنج تنهایی ندارد جای مأنوسی

غبار ما، همان باد فنا خواهد ز جا بردن

هجوم درد پیچیده‌ست هستی تا عدم بیدل تو هم‌گرگوش داری ناله‌ای خواهی‌شنید اینجا

ازکه دورم‌که به خود ساختنم دشوار است

از سر تعمیر دل بگذر که معماران عشق روز اول رنگ این ویرانه ویران ریختند

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل جهان آخر چو اشک از دیده‌ات یکبار می‌افتد

به‌هرسومی‌روم چون موج برخود می‌نهم پا را

هرجا اثر وهم و گمان رفت یقین ماند