بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

شبنم صفت زخویش برآتا نظرکنی وضع جهان به دیدهٔ حیران آفتاب

به هیچ آهنگ عرض مدعا صورت نمی‌بندد چو مضمون بلند افتاده‌ام در خاطر لالی

سر زلفش ز دستم رفت اشکم ریخت از مژگان که چون شب بگذرد ریزد ز چشم آسمان انجم

به صد دام آرمیدم دامن از چندین قفس چیدم ندیدم جز به بال نیستی پرواز آزادی

زندگی‌محمل‌کش وهم دوعالم آرزوست می‌تپد در هر نفس صدکاروان بانگ درا

تیغ مژگانت به آب ناز دامن می‌کشد چشم مخمورت به‌خون تاک می‌بندد حنا

عافیت می‌طلبی بگذر از اندیشهٔ جاه شمع را آفت سر افسر زرین آمد

با روی توگل لاف طراوت زد ازآنرو پامال ره باد صبا شد چه بجا شد

اشکم‌ که دلی داشت‌ گره بر سر مژگان درکوی تو از دیده جدا شد چه بجا شد

دل خاک سر کوی وفا شد چه بجا شد سر در ره تیغ تو فدا شد چه بجا شد

هر گوهر ازین دریا دارد صدف دیگر دل درکف دلدار است در سینه نمی‌باشد

غم جدایی اسباب می‌خورد همه کس همیشه نان تعلق دو پوست می‌باشد

با خیالت غربتم صد ناز دارد بر وطن جان فدای بی کسی هاکز توام تنها نکرد

که ز هر اشک زدم بر سر دریا، دریا