بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

ما همه‌مون ناپدید می‌شیم دارم دست‌وپا می‌زنم برای به‌جاگذاشتنِ نشونه‌ای موندگارتر از خودم من هیچ‌وقت قبلاً خودمو نکشته‌ام پس بی‌خود دنبالِ سوابق نگردید هرچی در گذشته اتفاق افتاده فقط یک شروع بوده

تو احتیاجی به دوست نداری، به یه دکتر احتیاج داری. (سکوت طولانی)

جسم و روح هرگز نمی‌توانند به ازدواجِ هم درآیند. من نیاز دارم همانی باشم که پیش از این بوده‌ام و تا ابد زیر یوغِ این ناسازگاری که به دوزخم می‌فرستد ماغ خواهم کشید هیچ امیدِ مبهمی به کمکم نخواهد آمد غرقه خواهم شد در بی‌قراریِ خود در آبگیرِ سرد و سیاهِ خود در مغاکِ غیرِمادیِ ذهنِ خود اکنون که شاکلهٔ اندیشه‌ام از دست رفته چگونه می‌توانم به شکل گذشتهٔ خویش بازگردم؟ نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

جسم و روح هرگز نمی‌توانند به ازدواجِ هم درآیند. من نیاز دارم همانی باشم که پیش از این بوده‌ام و تا ابد زیر یوغِ این ناسازگاری که به دوزخم می‌فرستد ماغ خواهم کشید هیچ امیدِ مبهمی به کمکم نخواهد آمد غرقه خواهم شد در بی‌قراریِ خود در آبگیرِ سرد و سیاهِ خود در مغاکِ غیرِمادیِ ذهنِ خود اکنون که شاکلهٔ اندیشه‌ام از دست رفته چگونه می‌توانم به شکل گذشتهٔ خویش بازگردم؟ نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

نقشه‌ای چیدی؟ اینکه یه مشت دارو بخورم و اُوِردوز (۸) کنم، بعدش شاهرگم رو بزنم و بعدشم خودمو دار بزنم.

گاهی‌وقت‌ها این دوروبر می‌چرخم و همین‌که بوی تو رو می‌شنوم دیگه نمی‌تونم ادامه بدم، نمی‌تونم بدون توصیفِ این حسِ ترسناک و این دردِ جسمیِ وحشتناکِ غیرقابل‌تحمل و این میلِ لجنِ کِش‌دار و سِمجی که به تو دارم، این وضعیتِ نکبت رو ادامه بدم. و نمی‌تونم باور کنم که من می‌تونم همهٔ این‌ها رو از سَمتِ تو حس کنم ولی تو هیچ‌چیزی حس نکنی. اصلاً تو چیزی حس می‌کنی؟

غرقه خواهم شد در بی‌قراریِ خود در آبگیرِ سرد و سیاهِ خود در مغاکِ غیرِمادیِ ذهنِ خود اکنون که شاکلهٔ اندیشه‌ام از دست رفته چگونه می‌توانم به شکل گذشتهٔ خویش بازگردم؟ نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

من افسرده‌ام. افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

عشق می‌تواند گونه‌ای از دوزخ باشد، یک زندان که عاشقْ هویت خود را در آن از دست می‌دهد.

می‌دونی، جداً حس می‌کنم که دارم مسخ می‌شم. (سکوت) من هیچ‌وقت توی زندگیم مشکلی با این نداشتم که چیزی رو به کسی بدم که دلش می‌خواد داشته باشه، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت برای من همچین کاری نکرده. هیچ‌کس منو لمس نکرده، به من نزدیک نشده. اما حالا تو چنان وحشتناک یک‌جایی از اعماقِ منو لمس کردی که نمی‌تونم باور کنم و نمی‌تونم دقیقاً همین کارو برات انجام بدم. چون اصلاً نمی‌تونم پیدات کنم. (سکوت)

من افسرده‌ام. افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

برای پدرم و مادرم به هزارویک دلیلِ آشکار و نهان؛ خاصّه دلیل هفتصد و سی و چهارم! ع.خ

تو همهٔ آدم‌های غمگینو تحقیر می‌کنی یا فقط با من این‌جوری‌ای؟ من تحقیرت نمی‌کنم. تو تقصیر نداری. تو بیماری. من این‌جوری فکر نمی‌کنم. نمی‌کنی؟ نه. من افسرده‌ام. افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

به‌نظرت اگه تنها بمونی به خودت صدمه می‌زنی؟ می‌ترسم که بزنم. همین می‌تونه ازت محافظت کنه.

نمی‌خوام این سوءتفاهم پیش بیاد که دارم برای کمک زار می‌زنم.

دارم دست‌وپا می‌زنم برای به‌جاگذاشتنِ نشونه‌ای موندگارتر از خودم

خیله‌خب باشه، پس بزن بریم سروقتشون؛ سراغ داروها، سراغ نمونه‌برداریِ شیمیایی از مغز، سراغ خاموش‌کردنِ فعل‌وانفعالاتِ شدیدِ مغزم تا شاید یه‌خُرده بیشتر ظرفیتِ زندگی پیدا کنم. بزن بریم سروقتشون.

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده. خودت اجازه دادی که این استیصالِ کوفتی بیاد سراغت. (سکوت) خودت باعثش شدی. نمی‌تونم فکر کنم. نمی‌تونم کار کنم. هیچی مثل خودکشی نمی‌تونه مزاحم کارکردنت بشه. (سکوت)

نتونستن، باید، هرگز، همیشه، نمی‌شه، حتماً، نباید اینا کلمه‌هایی‌اَن که به دردِ گفت‌وگو نمی‌خورن لااقل نه امروزه‌روز.

لعنت به پدرم که برای خوب‌بودن گند زد به زندگیِ من و لعنت به مادرم برای اینکه اونو ترک نکرد، اما بیشتر از همهٔ این‌ها، لعنت به تو ای خدا برای اینکه باعث شدی عاشق کسی بشم که وجود خارجی نداره، لعنت بهت لعنت بهت لعنت بهت.