بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد نیازی حیاتی برای مُردنم برای فروشکستنم.

اما من اینجا نیستم و هرگز هم نبوده‌ام. این چیزا رو دکتر این می‌نویسه و دکتر اون تلاش می‌کنه با نجوایی همدردانه اونا رو به‌زبون بیاره. به من نگاه می‌کنن، قضاوتم می‌کنن، عطرِ عجز و ناتوانی‌ای که از پوستم بلند شده رو بو می‌کشن، دردِ بی‌درمون به تنم خنج می‌کشه و ترسِ بی‌پایانْ وجودم رو تُهی می‌کنه، با دهنی باز و چشم‌هایی خیره به جهانِ اطرافم نگاه می‌کنم و حیرت می‌کنم از اینکه چرا همه‌شون با اون دانشِ رمزی‌شون به رنجِ شرم‌آورِ من نگاه می‌کنن و لبخند می‌زنن. شرم شرم شرم. غرق شو و فرو برو توی لجنِ شرمِ خودت.

رأسِ ۴:۴۸ وقتی افسردگی می‌آد سراغم

من زنی را گم کرده‌ام که هرگز زاده نشده من زنی را در خلالِ گذرِ سالیان بوسیده‌ام که می‌گفت ما نباید یکدیگر را ملاقات کنیم

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.

هیچ‌چیزی نمی‌تونه خشمِ منو مهار کنه. و هیچ‌چیزی نمی‌تونه ایمان منو بهم برگردونه. این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم