بریده‌هایی از کتاب ‫پاییز فصل آخر سال است‬‌‫

خودم را آماده کرده بودم که اصرار کنم، خواهش کنم و بگویم برادر من آرام و مهربان است و تا حالا به هیچ‌کس آسیبی نرسانده. بعد نقاشی‌هایش را نشان بدهم و استعدادش را بکوبم توی صورت هر کسی که می‌گوید ماهان عادی نیست. اما نتوانستم. مثل یک دختر خوب و حرف‌گوش‌کن، نقاشی‌ها را از پوشه‌ای که دستم بود بیرون آوردم و نشانش دادم.

گفتم: «برادر من منتال ریتارد است اما احساس می‌کنم استعداد نقاشی زیادی دارد.» با‌تعجب نگاهم کرد. باز بدبختی‌ام شروع شده ‌بود. چرا باید آدم‌ها معنای این دو کلمه‌ی ساده‌ی انگلیسی را ندانند تا من مجبور شوم بگویم منظورم عقب‌مانده‌ی ذهنی است. چه‌قدر از این کلمه‌ متنفرم و چه‌قدر از گفتن‌اش فرار می‌کنم و هیچ‌کس این را نمی‌فهمد.

به رومیزی نگاه می‌کنم و چشم‌هایم را تار می‌کنم. گل‌ها را به‌هم می‌چسبانم و با آن‌ها مربع و دایره و قلب می‌سازم. هر کاری می‌کنم گل‌ها مثلث نمی‌شوند. کوچولو می‌شوم و لای مربع‌های کوچک و دایره‌های بزرگِ پُر از گل لِی‌لِی می‌کنم و زردی بابونه‌ها به دامن صورتی و پیشبند سفیدم می‌چسبد. عصر که برگردم خانه، حتماً کارگر سیاه‌پوست‌مان که شبیه مامی اسکارلت است دعوایم می‌کند، اما وقتی می‌گویم دیده‌ام که برای بچه‌اش شیرینی برداشته و تهدید می‌کنم که چغلی‌اش را به مامان می‌کنم، مهربان می‌شود و قرار می‌گذاریم هیچ‌کدام چیزی به کسی نگوییم. به صدای گلی گوش می‌کنم که شبیه دوبله‌ی کارتون‌هاست و حتماً معلم‌سرخانه‌ام که مثل جین ایر مهربان و خوشگل است همین‌طوری حرف می‌زند.

روجا همیشه بلد است جواب همه را بدهد و از هیچ‌چیز خجالت نکشد.

خیلی وقت است داریم ادا درمی‌آوریم. ادای خوشبختی ساده‌ای که در این بدبختی محتوم ابدی گمش کرده‌ایم.

باید ادای آدم‌های خوشبخت را دربیاورم. تنها کاری که مطمئنم خوب بلدم.

یادم باشد معنای برودری‌دوزی را پیدا کنم. بیست سال است که می‌خوانم و نمی‌دانم چیست.

نگفت پدرش چرا مُرده و من همان لحظه ده‌تا داستان برای مُردنش ساختم، یکی از یکی زیباتر و غم‌انگیزتر.

آرزو می‌کردم پر سیمرغ داشتم تا آتش‌اش می‌زدم و سیمرغ مثل نیلوی کارتون نیلز می‌آمد و برم می‌داشت و می‌گذاشتم توی صبح فردا.

هیولای توی دلم سر‌و‌صدا می‌کند. دور‌و‌برم را نگاه می‌کنم و دعا می‌کنم کسی صدایش را نشنیده باشد.

چه‌قدر دلم می‌خواست کنارشان بودم. دلم رستوران می‌خواهد و دوست‌های خودم را. دوست‌هایی که مواظبم‌اند.

خانه می‌خواست آوار شود روی سرمان و لابد بعد از آن، کوبلن می‌افتاد روی شمع و خانه با همه‌ی مشق‌هایی که ننوشته بودم آتش می‌گرفت و پرنده‌ی سفید کوبلن پرواز می‌کرد و از لای آجرها رد می‌شد و می‌رفت پیش معلمم و به او می‌گفت که شب شده و من هنوز مشق‌هایم را ننوشته‌ام.

به قالی قرمزمان نگاه کردم که حاشیه‌اش خیابانی بود که ماشین‌هایم را آن‌جا پارک می‌کردم و ترنجش پارکی که در آن تاب می‌خوردم

به صدای هور‌هور گوش دادم و هر کاری کردم تا فکر کنم با ‌دامن چین‌دار رنگی، زیر ‌‌آفتاب، روی شن‌های ساحل مدیترانه نشسته‌ام و منتظر مرد قد‌بلندی هستم که با پاپیون و فراگ بیاید و مرا برای ناهار به هتل دعوت کند، نشد.

ترسیدم به سرش بزند و همه‌چیز را به‌هم بریزد. آن ‌وقت مثل همه‌ی سال‌های قبل تنها بمانم و هیچ‌کس را پیدا نکنم که دلش بخواهد مرا ببرد جمشیدیه، و آن‌ وقت مدام به این‌و‌آن نگاه کنم که با کسانی که دوست‌شان دارند بیرون می‌روند و من از غصه‌ی تنهایی بمیرم. گفتم: «باشد، برویم.»

لعنت به من که هیچ‌وقت یاد نگرفته‌ام مثل بچه‌ی آدم بگویم چه می‌خواهم و چه نمی‌خواهم. لعنت به من که هیچ‌وقت حرف، حرف من نبوده. امروز هم مثل هر روز، این‌بار هم مثل هزار‌بار دیگر.

خوشحال است، چون همیشه هر چه بخواهد می‌شود. امروز مثل هر روز. این‌بار مثل هزار‌بار دیگر.

همهمه‌ی بی‌کلام عجیبی توی سالن است. نمی‌توانم کلمات را میان صدای هور‌هور آرامی که به خاطر کولر است، یا فن کامپیوترها یا نفس کشیدن این‌همه مهندس کنار هم، تشخیص بدهم. اگر ماشینی از کوچه رد نشود و صدایش از پنجره‌ها تو نیاید‌، می‌توانم چشم‌هایم را ببندم و فکر کنم لب ساحل نشسته‌ام و این صدا، صدای دریای آرام است. حالا فقط باید کفش‌هایم را دربیاورم و روی ماسه‌ها قدم بزنم و به جا‌پایم روی آن که برای چند ثانیه خیس و سیاه می‌ماند نگاه کنم و از باد خنکی که از ته دریا می‌آید و به صورتم می‌خورد کیف کنم.

خانه‌ی خالی دیوانه‌ام می‌کند. دیوارهایش هر روز به‌هم نزدیک‌تر می‌شوند و آخرش یک روز، که خیلی دور نیست، وسط خودشان دفنم می‌کنند.

نور کم‌رنگ عصر هنوز در خانه است، اما چراغ‌ها را روشن می‌کنم تا غم غروب‌ نتواند غافلگیرم کند.