بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار عبید زاکانی

در کاروان غم چو جرس ناله میکنم در گوش ما چو بانگ درائی نمیرسد راهی که میرویم به پایان نمی‌بریم جهدی که میکنیم بجائی نمیرسد این پای خسته جز ره حرمان نمیرود وین دست بسته جز به دعائی نمیرسد

تا یار برفت صبر از من برمید وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید گوئی نتوانم که ببینم بازش «تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

گل کز رخ او خجل فرو میماند چیزیش بدان غالیه‌بو میماند ماه شب چهارده چو بر می‌آید او نیست ولی نیک بدو میماند

خود چه گفت دشمن ما در قفای ما با هیچکس شکایت جورش نمیکنم

ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا بیا که موسم عیشست و آشتی و صفا لبت به خون دل عاشقان خطی دارد غبار چیست دگر باره در میانهٔ ما مرا دو چشم تو انداخت در بلای سیاه و گرنه من که و مستی و عاشقی ز کجا کجا کسیکه از آن چشم ترک وا پرسد که عقل و هوش جهانی چرا کنی یغما ز زلف و خال تو دل را خلاص ممکن نیست که زنگیان سیاهش نمی‌کنند رها دلم ز جعد تو سودائی و پریشانست بلی همیشه پریشانی آورد سودا عبید وصف دهان و لب تو میگوید ببین که فکر چه باریک و نازکست او را

اگر عارفی راه میخانه گیر و گر ابلهی پارسائی طلب دوای دل خسته از درد جوی نوای خود از بینوائی طلب اگر صد رهت بشکند روزگار مکن از خسان مومیائی طلب

بر کوه اگر گذر کند این آه آتشین بی شک بسوزدش دل سنگین برای ما

صنما عشق تو با جان بدر آید ناچار چون فرو رفت غم عشق تو با شیر مرا گر نه زنجیر سر زلف تو باشد یکدم نتوان داشت در این شهر به زنجیر مرا

نتوان کرد جز آستانهٔ او آشیانه نتوان کرد

نمی‌تواند کرد صبوری از رخ زیبا نمی‌تواند