کتاب مجموعه اشعار عبید زاکانی

مست بودم اگر گهی خوردم گه فراوان خورند مستانا

تا ساخته شخص من و پرداخته‌اند در زیر لگد کوب غم انداخته‌اند گوئی من زرد روی دلسوخته را چون شمع برای سوختن ساخته‌اند

اگر داری تو عقل و دانش و هوش بیا بشنو حدیث گربه و موش بخوانم از برایت داستانی که در معنای آن حیران بمانی

خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد

از حد گذشت درد و به درمان نمیرسیم بر لب رسید جان و به جانان نمیرسیم گر رهروان به کعبهٔ مقصود میرسند ما جز به خارهای مغیلان نمیرسیم

هرکه کار خدا کند بیقین روزیش میشود فراوانا

گر هیچمان نباشد از هیچ غم نباشد

دردا که درد ما به دوائی نمیرسد

هر لحظه دارد دل با خیالش خوش گفتگوئی خوش ماجرائی گوئی بیابم جائی طبیبی باشد که سازم دل را دوائی دارد شکایت هرکس ز دشمن ما را شکایت از آشنائی

زین گونه که این شمع روان می‌سوزد گوئی ز فراق دوستان می‌سوزد