بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

وقتی باران بر هردومان می‌بارد هزاران گیاه می‌روید از بارانی هایمان پس از تو باران برمن به تنهایی بارید اما چیزی در بارانی‌ام نرویید.

دستانت را بگشا... که من هزار سال است در انتظار بارانم...

قهوه را و سیگار را با صدای تو می‌آمیختم صدای تو برای زندگیم ضروری بود چشمه بود و چتر و بادبزن که برایم عطر طبیعت وحشی می‌آورد اینک صدای تو اندوه غروب جمعه است که در باران فاجعه شستشویم می‌دهد. شکنجه را بس کن بانویم تمامی رگ‌هایم گرفته اعصابم از هم گسسته شاید صدایت هنوز چون مخملی بنفش باشد اما دیگر نمی‌توانم ببینمش کور رنگ شده‌ام عزیزم.

ما نیاز داریم به نسلی جدید که شخم زند آسمان را منفجر کند تاریخ را باورهایمان را. نیاز به نسلی جدید داریم که ببخشد اشتباه‌هایمان را.

زمانی که گفتم «دوستت دارم» می‌دانستم الفبایی جدید اختراع می‌کنم برای شهری که سواد خواندن ندارد

عشق من به تو فرا‌تر از واژه‌هاست این است بر آن شدم خاموش بمانم همین.

عاشق که شدم قلمرو خدا دگرگون شد تاریکی در کت من خوابید و خورشید از غرب سر زد

کودکان عرب! در باره نسل بی‌روزن ما چیزی نخوانید امیدی به ما نیست ما چون پوست هندوانه ایم چیزی در باره ما نخوانید راه ما را نروید قبولمان نکنید باورهایمان را نپذیرید ما ملت کج و کوله و دو دوزه بازیم

زیرا می‌گویند خداوند تنها جواب نامه‌های عاشقانه را می‌دهد.

چیزی از تو هرگز بر آن‌ها نگفتم اما در چشمانم تو را دیدند که تن می‌شویی واژه‌ای در باره‌ات نگفتم اما در لابلای نوشته‌هایم نام تو پیدا بود عشق عطر خودرا نمی‌تواند پنهان کند آن‌گونه که شکوفه هلو.

به نقطه صفر رسیده‌ایم جایی که نه من می‌دانم چه بگویم نه تو حرف‌ها همه یکی شده پشت سر و مقابل فرقی ندارند به قله نا امیدی رسیده ایم

ما مردمی پوست‌کلفت هستیم با روحی تهی

چیزی بگو... چیزی بگو، چه کسی این شنبه تو را به شام دعوت کرد؟ چه لباسی برای رقص به تن کردی؟ چه گردن بندی به گردن آویختی؟ تمامی اخبارتو، شاهزاده‌ام، شادی‌بخش‌ترین اخبارند. شاید همه معمولی به نظرت برسند چیزهای عادی و سطحی اما آن چه برای من مهم است تنها: تو هستی با چیزها ... و تو در چیزها.

چرا از من می‌خواهی برایت بنویسم؟ تنها نوشتن مرا برهنه می‌کند

هنوز از من تاریخ تولدم را می‌پرسی پس بنویس روز عاشق شدنم به تو روز میلاد من است.

چه وطنی است این که کنار می‌گذارد راز چشمان زن را رمز عشق را از دروس مدرسه این چه وطنی است که می‌جنگد با ابر با باران. پرونده می‌سازد برای سینه زن بازجویی می‌کند از گل سرخ.

هرگز شاه نبوده‌ام تبار شاهی نیز نداشته‌ام اما فکر این که اینک تو را دارم احساس سلطه می‌دهد بر پنج قاره جهان بر کنترل باران و ارابه‌های باد

لعنت نفرست به بختی که ترکت کرده است. اوضاع و شرایط را نفرین نکن. خدا پیروزی را نصیب آن می‌کند که می‌خواهد. خدا آهنگر نیست که بر شمشیر‌های فلزی غالب شود.

نگران نباش... شیرین‌ترین زنان تا در شعر من... در واژه‌هایم زندگی می‌کنی شاید پیر سال و ماه شوی اما در اشعارم همچنان جوان خواهی ماند.

چشمان تو چون شب بارانی کشتی‌های من غرقه در آن نوشته‌هایم در آن‌ها از خاطر رفته‌اند آیینه‌ها حافظه ندارند.