بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

زاد روزم را نمی‌دانم اهمیتی ندارد بانوی من آن‌چه به شمار می‌آید عشق جاودانه من است به تو.

بیروت چون مرواریدی ... غرق می‌شود در سیاهی چشمان تو... بیروت کاملاً ناپیدا می‌شود شن‌هایش...آسمان هایش...خانه هایش پشت پلک‌های بسته تو... در پی بیروت می‌گردم

تنها نوشتن مرا برهنه می‌کند زمانی که سخن می‌گویم لباس بر تن‌ام است

همه عاشقان جهان در تابستان عاشق می‌شوند تمامی حماسه‌های عشق در تابستان نوشته شده‌اند تمامی انقلاب‌ها در تابستان اتفاق افتاده است بگذار بر این تقویم تابستانی بشورم شبی با تو سر کنم بر بالشی از یخ سیمین و برف تازه...

اما در این روزگار سخت درختان جنگل به مبارزان پیوسته‌اند گل سرخ لباس جنگ به تن دارد گندم مسلح پرندگان مسلح فرهنگ مسلح مذهب مسلح نمی‌توانی قرص نانی بخری که در آن سلاحی پنهان نباشد نمی‌توانی گل سرخی از باغ بچینی که خارش صورتت را نخراشد نمی‌توانی کتابی بخری که در دستت منفجر نشود.

گوشواره آرزومند بر گوش این زیبارو گوشواره‌ای ظریف در نوسان چون نوری لرزان درون کاسه آب که دستانش را به پایین کش می‌دهد در آرزوی رسیدن به شانه برهنه

نفرت دارم از عاشق شدن مانند هر کس نفرت دارم از نوشتن مانند هر کس کاش دهانم کلیسایی بود واژه‌هایم ناقوس.

ما مردمی پوست کلفت هستیم با روحی خالی روزهایمان به شعبده‌بازی می‌گذرد شب‌ها را با بازی شطرنج و خواب سر می‌کنیم آیا ما همان ملتی هستیم که خداوند نمونه بشریت‌مان خوانده؟

دیوانگی عزیزترینم دیوانه بودی اگر چون من همه جواهراتت را به دور می‌ریختی، تمامی دست‌بندهایت را می‌فروختی و در چشمان من آرام می‌گرفتی.

همه واژه‌ها در فرهنگ‌ها نامه‌ها و رمان‌ها مردند. می خواهم راهی بیابم برای دوست داشتنت بدون واژه‌ها.

ای عشق لبنانی من... ای زخم لبنانی من... هیچ کس دیگری خاطره‌ام را در تسخیر ندارد هیچ کس دیگری در پلک‌هایم لانه نکرده است همه زنان جهان مرده‌اند و تنها تو همچنان در فنجان من به زندگی ادامه می‌دهی...

قهوه را و سیگار را با صدای تو می‌آمیختم صدای تو برای زندگیم ضروری بود چشمه بود و چتر و بادبزن که برایم عطر طبیعت وحشی می‌آورد اینک صدای تو اندوه غروب جمعه است که در باران فاجعه شستشویم می‌دهد.