بریده‌هایی از کتاب فصل فیروزه

«عشق، مرتبه دارد. گاهی شکلش دگرگون می‌شود اما نهایتش یکی است.»

من و پسرانم جز به فرمان محمد (ص) عمل نکردیم که او مردان را به تکریمِ زنان فراخواند و میزان کرامت و بزرگواری مرد را در حرمتی که برای زنان قائل است، تعیین فرمود.

پدرم می‌گفت: «دین، دل می‌خواهد. دل که نباشد، دین جز کافری نمی‌آورد.»

خدیجه، میان نور لرزان شمع، لبخندی زد و گفت: - عشق موهبتی خدایی است که تنها بر اساس ظرفیتی که خودت برای روحت رقم زده‌ای، اتفاق می‌افتد. دلیلش خودت هستی. در جست‌وجوی علّتی نباش. عشق، خود بالاترین دلیل و راهنماست بر مقصدی که جز سعادت نیست. مبارکت باشد که عشق، درِ خانهٔ قلبت را کوبیده است. پاسخ به فطرت، آغاز رستگاری است.

سیندخت تصمیم گرفت که با عتاب برود. آری... باید در مقام عتاب برمی‌آمد و خشم او را برمی‌انگیخت تا بهتر بتواند سِرّ ضمیر او را دریابد. پدر به او آموخته بود که باطن مردان را در خشمشان بجوید. آری، بهتر از این نمی‌شد. باید همین صبح فردا به مغازهٔ او می‌رفت و عتاب‌آمیز به خشمش وامی‌داشت و در تلاقی نگاهش، بازجویی دوباره‌ای در چشمانش می‌کرد تا بداند آیا واقعاً عشق اتفاق افتاده است یا نه!

کلمه لا اله الا الله پناهگاه خدا است که هرکس در آن وارد شود از عذاب ایمن می‌شود... این پناهگاه شرایطی دارد و من یکی از آن شروط هستم.

- چه زود قضاوت کردم کیارش! این مهر بی‌ریشه نیست. این عشق بی‌دلیل نبوده است. ریشه‌اش در بزرگی معشوق است.

- این مهر دو سالی می‌شود که بهشت من هم شده است. حِصنی که مولایم کنار دروازهٔ نیشابور من را و تمام انسان‌های عالم را تا ابدیت بدان بشارت داد، بهشت من است.

مهری در جانم نشسته که نمی‌دانم اسمش چیست. مهری که بهشتِ جانم شده است.

از هرچه بیزاری، خود را در آن بیاویز تا ریشهٔ نفرتت، تو را از حقیقت باز ندارد.

سیندخت صدای ریزش ستون‌های قلبش را در نهان‌خانهٔ جانش دریافته بود.

آیا می‌دانی در لحظهٔ جان‌دادن بر انسان چه می‌گذرد؟ در آنی و کم‌تر از آنی، تمام زندگانی‌اش از مقابل چشمانش عبور می‌کند و به یقین می‌رسد که چقدر بیهوده اندوه دنیا را خورده و فرصت‌های بندگی را چه مفت و بی‌حاصل از دست داده است.

مولای ما به ما آموخته که مؤمن باید مانند مرده‌ای در دست غَسّال باشد. در برابر ارادهٔ خداوند سر تسلیم و صبر فرود آورده و تنها به امداد و خیر او دل بسپارد.

دنیا بی‌اعتبارتر از آن است که حالت را برایش دگرگون کنی.

- عشق من به بانو، ریشه در عشق به خداوند دارد؛ ریشه در عشقی ازلی. بانویم را به‌خاطر وجود جسمانی‌اش دوست نداشتم که فنا و فراقش، عشق را از من بگیرد. عشق من به بانویم، ریشه در روحانیت او دارد که ابدی خواهد بود. از دست‌دادن جسمانیت بانویم،‌ تقدیر پروردگارم بوده و من بر آن راضی هستم.

- عشق من به بانو، ریشه در عشق به خداوند دارد؛ ریشه در عشقی ازلی. بانویم را به‌خاطر وجود جسمانی‌اش دوست نداشتم که فنا و فراقش، عشق را از من بگیرد. عشق من به بانویم، ریشه در روحانیت او دارد که ابدی خواهد بود. از دست‌دادن جسمانیت بانویم،‌ تقدیر پروردگارم بوده و من بر آن راضی هستم.

- عشق موهبتی خدایی است که تنها بر اساس ظرفیتی که خودت برای روحت رقم زده‌ای، اتفاق می‌افتد. دلیلش خودت هستی. در جست‌وجوی علّتی نباش. عشق، خود بالاترین دلیل و راهنماست بر مقصدی که جز سعادت نیست. مبارکت باشد که عشق، درِ خانهٔ قلبت را کوبیده است. پاسخ به فطرت، آغاز رستگاری است.

مهری در دلم نشسته، خودم هم نمی‌دانم چرا. اما شاید کار فطرت باشد. شاید آن‌طوری که اُم‌مسعود می‌گفت، بخشی از حقیقت باشد. مهرِ بانویتان بر دلم نشسته! با آن‌که هرگز او را ندیده‌ام، اما از لحظه‌ای که به حریم او نزدیک شدم، گویی مثل مادرم... نه ... نه... خیلی نزدیک‌تر... مثل کیارش... باز هم نه... مثل هیچ‌کس... مثل هیچ‌کس دیگر دوستش دارم اما خودم هم نمی‌دانم چرا و چگونه؟! حیرانی‌ام هر لحظه بیش‌تر می‌شود. یعنی عشق فطری هم دست خود آدم نیست؟ یعنی دلیلی نمی‌خواهد یا من دلیلش را نمی‌دانم؟!

- عشق مرتبه دارد. مجاز، آغاز راه است. نگران نباش! تو هم روزی به حقیقت خواهی رسید.

افسار سمند را کشید. بازگشت و در راه خود را ملامت کرد: «هر بار کسی پدر را سرزنش کرد که پسری برای میراث‌داری خود ندارد، این سلطان بهادر بود که سرفرازانه پاسخشان داده بود: «من دختری دارم که وفایش من را از حس احتیاج به هر پسری بی‌نیاز ساخته است.»