بریده‌هایی از کتاب فصل فیروزه

آرامشی در قم نشسته بود که هر رهگذری آن را درون خود احساس می‌کرد؛ حتی کسی که خبر از ورود بانو به شهر نداشت.

- قرار نیست عشق با عقل جور دربیاید شاهزاده! اما حالا که حرف از غریزه زدی باید بدانی عشق من به بانویم، به حکم فطرت است؛ به حکم ولایت.

من و پسرانم جز به فرمان محمد (ص) عمل نکردیم که او مردان را به تکریمِ زنان فراخواند و میزان کرامت و بزرگواری مرد را در حرمتی که برای زنان قائل است، تعیین فرمود.

جان هیچ انسانی را انسانی نجات نمی‌دهد. این خدای تو بود که تو را به زندگی بازگرداند و از میان قافلهٔ تجاری پدرت تنها به تو فرصت دوباره‌ای برای زیستن داد. من و پسرانم جز به فرمان محمد (ص) عمل نکردیم که او مردان را به تکریمِ زنان فراخواند و میزان کرامت و بزرگواری مرد را در حرمتی که برای زنان قائل است، تعیین فرمود.

نه برادر! از تو آموخته‌ام که هیچ‌گاه بعد از خواست و رضای خداوند، جایی برای هیچ ای کاشی باقی نگذارم. من تسلیم امر خداوند خواهم بود.

در شش‌سالگی به دشوارترین سؤالات شیعیان پاسخ فقهی می‌داد.

قدسی بود که این خیال به سرم زد. اینکه خداوند فرموده بود: «آن‌که من را طلب کند، من را می‌یابد و آن‌که من را یافت، من را می‌شناسد و آن‌که من را شناخت، من را دوست می‌دارد و آن‌که من را دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن‌که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن‌که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن‌که را من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن‌که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او هستم.»

بانویم می‌فرمود: «گاه لازم است که انسان با خودش خلوتی داشته باشد؛ هرچند طولانی

مهم این است که ما قدم از راه حق برنخواهیم داشت و به‌خاطر خداوند بر مُقدَّرات صبوری خواهیم کرد.

عشق مرتبه دارد. مجاز، آغاز راه است. نگران نباش! تو هم روزی به حقیقت خواهی رسید.