بریده‌هایی از کتاب رهایی از تکبر پنهان

اگر کسی نسبت به دوستان اهل بیت (ع) تواضع کند، تواضع خود را به اهل بیت (ع) افزایش داده است.

خواندنِ مداومِ زیارت «جامعهٔ کبیره» تأثیر بسیار خوبی در از بین بردنِ این نوع تکبّر دارد. طولانی بودن زیارت جامعه کارکرد خوبی در این زمینه دارد.

تواضع به ائمهٔ هدی (ع) ریشهٔ تکبّر را در انسان می‌سوزاند و خطرناک‌ترین انواع تکبّر را از بین می‌برد.

پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «بِئس العَبدُ، عَبدٌ تَجَبَّرَ وَ اختالَ، و نَسِی الکبیرَ المُتَعالَ؛ بدترین بنده، بنده‌ای است که ستمگری و سرکشی کرده، و خداوند بزرگ و متعال را فراموش می‌کند.»

«إِنَّما یؤْمِنُ بِآیاتِنَا الَّذینَ إِذا ذُکرُوا بِها خَرُّوا سُجَّداً وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ هُمْ لا یسْتَکبِرُونَ؛ تنها کسانی که به آیات ما ایمان می‌آورند که هر وقت این آیات به آنان یادآوری شود به سجده می‌افتند و تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا می‌آورند، و تکبّر نمی‌کنند.»

آن روی سکهٔ «الله اکبر» توجّه به کوچکی ماست و این حداقل اسرار نماز است.

حضرت در ادامه، می‌فرماید: «إِنَّ الْمُسْتَکبِرَ الَّذِی یصِرُّ عَلَی الذَّنْبِ الَّذِی قَدْ غَلَبَهُ هَوَاهُ فِیهِ وَ آثَرَ دُنْیاهُ عَلَی آخِرَتِهِ؛ مستکبر و متکبّر کسی است که اصرار بر گناه دارد و آخرتش را به دنیایش می‌فروشد.»

امام زین‌العابدین (ع) می‌فرماید: «مَنْ قَالَ ‹أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَیهِ› فَلَیسَ بِمُسْتَکبِرٍ» کسی که استغفار کند و بگوید: «خدایا! من غلط کردم، من نفهمیدم.» او دیگر مستکبر نخواهد بود.

امیرالمؤمنین علی (ع) است که صریحاً می‌فرماید: «استَعیذُوا باللّهِ مِن لَواقِحِ الکبرِ کما تَستَعیذُونَهُ مِن طَوارِقِ الدَّهرِ؛ از عوامل تکبّرزا به خدا پناه برید، همان‌گونه که از بلاها و پیشامدهای سخت روزگار به او پناه می‌برید.»

بزرگی را در چه می‌بینیم؟ در طاعت بیشتر برای پروردگار؟ یا در جلب رضایت امام زمان (ع) و رفع غربت او؟ در جبران زحماتی که ائمهٔ هدی (ع) برای ما کشیده‌اند؟ یا در چیزهای دیگر؟