بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

ما همگی زنده‌ایم ولی نمی‌دانیم چرا و برای چه؛ همه در جست‌وجوی خوشبختی هستیم و زندگی‌هایی را پیش می‌بریم که در عین تفاوت، به هم شباهت دارند.

من قبول ندارم که جنگ را فقط سیاستمدارها و سرمایه‌دارها راه می‌اندازند. به نظر من آدم‌های عادی هم همین‌قدر مقصرند، وگرنه از مدت‌ها پیش شورش می‌کردند!

موقعی که به دوستان صمیمی خودم که مرگ و زندگی‌شان در دست هیولاهایی است که بی‌رحم‌تر از آن‌ها وجود ندارد فکر می‌کنم، از ترس می‌لرزم. و همهٔ این‌ها فقط برای این است که آن‌ها یهودی‌اند...

می‌ترسم مسخره‌ام کنند و فکر کنند که احساساتی و عجیب و غریبم و با من برخورد جدی نداشته باشند. البته من عادت کرده‌ام که کسی جدی‌ام نگیرد

بزرگ‌ترها دربارهٔ هر چیز عقیده‌ای دارند و از خود و اعمالشان مطمئن‌اند. اما برای ما جوان‌ها حفظ عقایدمان در زمانی که ایده‌آل‌ها درهم می‌شکنند و نابود می‌شوند، زمانی که جنبهٔ بد سرشت انسانی غلبه پیدا می‌کند و همه نسبت به حقیقت، عدالت و خدا شک می‌کنند، خیلی سخت‌تر است.

چقدر خوب بود اگر همه هر شب، رفتارهایی را که در طول روز داشتند، مرور می‌کردند و کارهای خوب و بدشان را می‌سنجیدند. آن‌وقت خودبه‌خود سعی می‌کردند با آمدن هر روز بهتر رفتار کنند و بی‌تردید آرزوهاشان چندی بعد محقق می‌شد. این نسخه در دسترس همه هست، خرجی ندارد و صددرصد مفید است. کسانی که این را نمی‌دانند به تجربه درخواهند یافت که «وجدان راحت به انسان قدرت می‌دهد!»

نفس مذهب ـ هر مذهبی ـ انسان را در راه راست پیش می‌برد.

کسی که خدا را قبول دارد، از عذاب وجدان نمی‌ترسد.

کاش زودتر کار تمام می‌شد، هرچند ظالمانه باشد. دست‌کم آن‌وقت می‌دانیم برنده‌ایم یا فاتحه‌مان خوانده است.

چرا مردم باید این‌طور گرسنگی بکشند درحالی‌که جاهای دیگر دنیا غذا خروارخروار دور ریخته می‌شود؟

هرچه وضع غذا بدتر می‌شود و دولت بیشتر به مردم سخت می‌گیرد، خرابکاری علیه دولت اوج می‌گیرد.

مادر غصه‌دار است چون هنوز مرا دوست دارد، ولی من اصلاً ناراحت نیستم، چون دیگر احساسی به او ندارم.

گریه ممکن است آرامش‌بخش باشد، به این شرط که در تنهایی نباشد.

«خودت را نباز، روحیه‌ات را حفظ کن، اوضاع ناگزیر از بهبود است

می‌ترسم عقل و شعورم ـ که از اول هم چندان زیاد نبوده ـ چنان سریع به مصرف برسد که وقتی جنگ تمام شود، چیز زیادی برایم نماند.

«وجدان راحت به انسان قدرت می‌دهد!»

زمانی که انسان‌ها این خوشبختی را در وجودشان احساس می‌کنند و از طبیعت و سلامتی و خیلی چیزهای دیگر لذت می‌برند، قادر خواهند بود آن را دوباره به چنگ آورند. ثروت، شهرت و همهٔ چیزهای دیگر ازدست‌رفتنی است. اما خوشبختی قلبی، گرچه ممکن است گاهی کاهش یابد، اما تا زمانی که انسان زنده است همیشه با اوست تا دوباره وجودش را سرشار کند.

برای خیلی از مردم، پذیرفتن مفاهیم برزخ، دوزخ و بهشت مشکل است؛ با این وجود، نفس مذهب ـ هر مذهبی ـ انسان را در راه راست پیش می‌برد. منظور من ترس از خدا نیست، صحه‌گذاشتن انسان بر درک خود از شرافت، پاکی و پیروی از وجدان است. چقدر خوب بود اگر همه هر شب، رفتارهایی را که در طول روز داشتند، مرور می‌کردند و کارهای خوب و بدشان را می‌سنجیدند. آن‌وقت خودبه‌خود سعی می‌کردند با آمدن هر روز بهتر رفتار کنند و بی‌تردید آرزوهاشان چندی بعد محقق می‌شد. این نسخه در دسترس همه هست، خرجی ندارد و صددرصد مفید است. کسانی که این را نمی‌دانند به تجربه درخواهند یافت که «وجدان راحت به انسان قدرت می‌دهد!»

او گفت: «ولی تو همیشه به من کمک می‌کنی!» با تعجب بسیار پرسیدم: «چطوری؟» جواب داد: «با سرزندگی و نشاطت.»

هر زمان که احساس تنهایی یا اندوه کردی، در یک روز زیبا به شاه‌نشین برو و بیرون را تماشا کن، نه خانه‌ها و پشت‌بام‌ها، بلکه آسمان را. تا زمانی که بتوانی بدون وحشت به آسمان نگاه کنی، می‌دانی که قلباً خالص و بی‌غشی و می‌توانی بار دیگر خوشبختی را پیدا کنی.