بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

زن‌ها برای تداوم بخشیدن به نسل، به مراتب از همهٔ این سربازهای پرمدعا و قهرمان‌های راه آزادی، سرسخت و دلیرترند!

اما فکر می‌کند دو نفر بیشتر می‌توانند در مورد یک موضوع حرف بزنند تا سه نفر.

بهترین علاج آدم‌های ترس‌خوردهٔ تنهای ناخوشنود، این است که از خانه به جایی بروند که بتوانند با آسمان، طبیعت و خدا تنها باشند.

امیدوارم بتوانم همه‌چیز را با تو در میان بگذارم، چون هرگز نتوانسته‌ام به کسی اعتماد کنم، و امیدوارم که تو برایم منبع بزرگ آرامش و اتکا باشی.

دیگر وقتت را با تکرار بقیهٔ صحبت‌ها نمی‌گیرم. من خیلی آرامم و هیچ توجهی به این دادوقال‌ها ندارم. به مرحله‌ای رسیده‌ام که مرگ و زندگی هیچ‌کدام برایم اهمیت ندارد. زمین بدون من هم می‌چرخد و من هیچ‌کاری نمی‌توانم برای تغییر حوادث بکنم. فقط باید بگذارم قضایا سیر خودشان را طی کنند و همهٔ حواسم را روی کارم متمرکز کنم و امیدوار باشم که همه‌چیز آخر کار روبه‌راه شود.

زن‌ها در موقع زایمان، بیشتر از همه قهرمانان جنگ درد می‌کشند و دچار بیماری می‌شوند، به شدت تکان خوردم (این فقط یک مورد است)؛ و آن وقت برای تحمل این‌همه درد، به او چه جایزه‌ای می‌دهند؟ زن بعد از زایمان چون هیکلش از ریخت افتاده، به گوشه‌ای رانده می‌شود، فرزندانش پس از مدتی ترکش می‌کنند، و زیبایی‌اش از بین می‌رود. زن‌ها برای تداوم بخشیدن به نسل، به مراتب از همهٔ این سربازهای پرمدعا و قهرمان‌های راه آزادی، سرسخت و دلیرترند!

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

چقدر خوب بود اگر همه هر شب، رفتارهایی را که در طول روز داشتند، مرور می‌کردند و کارهای خوب و بدشان را می‌سنجیدند. آن‌وقت خودبه‌خود سعی می‌کردند با آمدن هر روز بهتر رفتار کنند و بی‌تردید آرزوهاشان چندی بعد محقق می‌شد.

بارها و بارها از خودم پرسیده‌ام که آیا بهتر نبود اصلاً مخفی نمی‌شدیم، شاید تا الآن مرده بودیم و مجبور نبودیم این‌همه رنج بکشیم، به‌خصوص دیگران ناچار نبودند به خاطرمان این‌همه رنج بکشند. اما همه سعی داریم این فکر را به مغز خود راه ندهیم. ما هنوز زندگی را دوست داریم، هنوز آواهای طبیعت را فراموش نکرده‌ایم و هنوز به همه‌چیز سخت امیدواریم. کاش زودتر اتفاقی بیفتد، حتی اگر حملهٔ هوایی باشد. هیچ‌چیز به اندازهٔ این نگرانی خردکننده نیست. کاش زودتر کار تمام می‌شد، هرچند ظالمانه باشد. دست‌کم آن‌وقت می‌دانیم برنده‌ایم یا فاتحه‌مان خوانده است. ارادتمند، آن م. فرانک

من هر روز برای مقابله با افسردگی و اضطراب قطرهٔ والرین می‌خورم اما روز بعد کماکان غصه‌دار و گرفته‌ام. یک خندهٔ از ته دل بیشتر از ده قطره والرین بهم کمک می‌کند، اما تقریباً خنده را از یاد برده‌ایم.

راستش را بخواهی، من نمی‌فهمم کسی که به ضعف خود معترف است، چطور خودش را عوض نمی‌کند. اگر خصوصیت بد خودت را می‌شناسی، چرا با آن مبارزه نمی‌کنی و شخصیتت را پرورش نمی‌دهی؟ همیشه در جواب این سؤال می‌گویند «چون این‌طوری راحت‌ترم!» و این جواب مرا دلسرد می‌کند. راحت‌تری؟ یعنی زندگی فریبکارانه و کاهلانه چیز راحتی است؟

فکر کردن به بدبختی دیگران به کسی که خودش بدبخت است، چه کمکی می‌کند؟

آه پتل، پتل، چگونه می‌توانم از خیال تو رها شوم؟ آیا کسی که جای تو را می‌گیرد، جانشینی مفلوک نیست؟ دوستت دارم، آن اندازه که عشقت در قلبم نمی‌گنجد و همهٔ عظمتش را آشکار می‌کند.

آدم‌های عادی نمی‌دانند کتاب برای آدم‌های توی قفس چه مفهومی دارد.

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

ما همگی زنده‌ایم ولی نمی‌دانیم چرا و برای چه؛ همه در جست‌وجوی خوشبختی هستیم و زندگی‌هایی را پیش می‌بریم که در عین تفاوت، به هم شباهت دارند.

ما هنوز زندگی را دوست داریم، هنوز آواهای طبیعت را فراموش نکرده‌ایم و هنوز به همه‌چیز سخت امیدواریم.

خوشبختی قلبی، گرچه ممکن است گاهی کاهش یابد، اما تا زمانی که انسان زنده است همیشه با اوست تا دوباره وجودش را سرشار کند.

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

راب کوهن هم قبلاً به من علاقه داشت اما دیگر حوصله‌اش را ندارم. بچهٔ چندش‌آورِ دوروی دروغگوی عرعروی نفهمی است که بی‌اندازه هم از خودمتشکر تشریف دارد