بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خلیل جبران؛ جلد دوم

حاکم خود را همچون شهریاری قانونمند اعلام می‌دارد و کشیش هم خود را به عنوان نمایندهٔ خدای متعال و میان این دو، کالبدهای بشری از میان می‌روند و نابود می‌شوند و ارواح به سوی نیستی پر می‌کشند.

تا چه وقت موجودات بشری می‌توانند مردگان خویش را حرمت گذارند و زندگان را به دست فراموشی سپارند؟ زندگانی که حیات خویش را در دایره‌ای از بدبختی و محنت سپری کرده و خود را همچون شمع‌هایی سوزان به تحلیل برده‌اند تا مسیر جاهلان و نادانان را روشنی بخشند و آنها را به سوی مسیر نور هدایت کنند؟

هر شری، درمانی دارد، به غیر از جنون. در جهت توبیخ ابلهی لجباز، یا موعظه کردن برای مردی بی‌مغز، درست مانند نگارش روی سطح آب است!

دیروز، از مردی دیوانه سؤال کردم که تمام انسان‌های دیوانه‌ای را که در میان‌مان حضور داشتند برایم شمارش کند و آنها را نشانم دهد. او خندید و گفت: « این کار بسیار دشوار است و وقت زیادی خواهد برد. آیا بهتر نیست تعداد خردمندان را شمارش کنم؟

برای جنایتکاری که ضعیف و تهیدست باشد، سلول باریک مرگ، در انتظارش خواهد بود، اما شرافت و افتخار، در انتظار افراد ثروتمندی است که جنایات خود را در پس زر و سیم‌شان و افتخاری که به ارث برده‌اند، پنهان می‌کنند.

مردم شهر، تظاهر به داشتن خرد و دانشی والا می‌کنند، لیک خیالپردازی‌شان هماره نادرست و دروغین بر جای می‌ماند! زیرا هیچ چیز مگر متخصصانی در امر تقلید نیستند!

انسان‌ها آزاد زاده می‌شوند، لیکن برده‌های قوانینی سخت و تغییرناپذیر بر جای می‌مانند. قوانینی که پدران و نیاکان‌شان وضع کرده‌اند .

پول همچون آلت موسیقی است، آن کسی که نمی‌داند چه طور به درستی از آن استفاده کند، تنها می‌تواند نوای نابهنجار آن را بشنود، حال آن که پول همچون عشق است، کسی را که به انباشتن آن همت می‌گمارد و آن را برای خود نگاه داشته است، به آهستگی و با دردمندی به هلاکت می‌رساند و به همان اندازه، زندگی فردی را که آن را با سایر همنوعان خود شریک می‌شود، روشنی می‌بخشد ...

پول! سرچشمهٔ عشقی به دور از صداقت، بهار نور و بختی دروغین، چاهی مملو از آبی مسموم و نومیدی دوران پیری است!

مشکلات‌تان را پنهان کنید، آن هنگام، چنانچه حتی دریاها هم به غرش افتند و سقف آسمان‌ها سقوط کند، شما در امنیت به سر خواهید برد.

آن کسی که به دنبال پند و مشورت نباشد، ابلهی بیش نیست. حماقتش، او را نسبت به حقیقت مطلق، نابینا می‌کند و موجب می‌شود که چنین فردی پلید و لجباز شود و خطری برای همنوعان خود شمرده شود.

خدای متعال دوست ندارد به وسیلهٔ فردی جاهل و ابله مورد پرستش قرار گیرد، مردی که صرفاً به تقلید از دیگران مشغول است.

در هر قلب زمستانی، بهاری مرتعش و لرزان وجود دارد و در پسِ پشتِ حجاب هر شب تاریک، سپیده‌دمی متبسم پنهان است.

روح اندوهگین، هنگامی به آرامش دست می‌یابد که با روحی مانند خود، به وحدت معنوی رسیده باشد.

اندوه، سایهٔ خدایی است که در قلمرو قلب‌های ناپاک به سر نمی‌برد.

در هنگام مبارزه کردن علیه شر، افراط نیکوست! زیرا کسی که ملایم و میانه‌رو در جهت بیان حقیقت الهی باشد، تنها نیمی از حقیقت را بیان کرده است. او و طبیعتاً نیم دیگر را از ترس خشمِ مردم پنهان نگاه می‌دارد.

افتخارات، هیچ چیز مگر توهماتی دروغین بیش نیستند! مانند کفی که روی امواج است.

اشک در دیدگان مردان جوان، به قطرات شبنم روی گلی شباهت دارد، اما اشک مردان کهنسال، به برگ‌های زرد پاییزی شباهت دارد که با وزش باد، به هر سو پراکنده می‌شوند، همچنان که زمستان هستی هم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود ...

قطرات اشک مردان جوان، سیلابی است که از قلب‌هایی آکنده جاری می‌شود. اما اشک پیرمردان، باقیماندهٔ سنی است که روی گونه‌هاشان فرو می‌غلتد، باقیماندهٔ حیات در کالبدهایی تضعیف‌شده

جامعه، هیچ چیز مگر هیاهو و بدبختی، مبارزات و ستیز نیست. همانا تار عنکبوت و تونل گورکن است.