بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خیلی جبران؛ جلد اول

قلب‌ها از طریق واسطۀ اندوه،‌ با یکدیگر مرتبط می‌شوند و هرگز با شکوه و افتخار موجود در سعادت و نیکبختی، از هم جدا نمی‌شوند

عشق، یگانه آزادی در سراسر عالم به شمار می‌رود، زیرا روح آدمی را آنچنان متعالی می‌کند که قوانین بشری و پدیدۀ طبیعت، به هیچ وجه یارای تغییر بخشیدن به مسیر آن را ندارند

« یک جنایتکار نباید توسط جنایتکار دیگری مورد قضاوت قرار گیرد! همان طور که یک کافر نباید در برابر گناهکاران، از خود دفاع کند.

 ملت‌های نادان و جاهل، انسان‌های نیک‌کردار و شریف خود را دستگیر می‌کنند و آنها را تحت استثمار خود درمی‌آورند و کشوری هم که تحت حکومت مردی ظالم و ستمگر باشد، همواره به تعقیب و آزردن افرادی می‌پردازد که سعی دارند ملت را از یوغ بردگی برهانند

فرمانروا خود را به عنوان نمایندۀ قانون می‌نامد و کشیش‌ها هم خود را به عنوان نمایندۀ پروردگار می‌نامند ... در میان این دو، کالبدهای بشری از بین می‌روند و ارواح هم به سوی نیستی پیش می‌روند ...

هنگامی که انسانی، انسان دیگری را به قتل می‌رساند، مردم می‌گویند او قاتل است، اما هنگامی که امیری او را به قتل برساند، امیر، ماهیت عادل به دست می‌آورد! هنگامی که مردی اشیا صومعه‌ای را به سرقت ببرد، دیگران خواهند گفت: « او سارق است! » اما وقتی امیر، زندگی‌اش را از او بدزدد، وی با عزت و افتخار رفتار کرده است! یا در موقعیتی دیگر، هنگامی که زنی به شوهرش خیانت می‌ورزد، مردم می‌گویند او زنی زناکار است، اما در مقابل، هنگامی که امیر او را وادار می‌کند تا برهنه در خیابان‌ها راه برود و بعد او را سنگسار می‌کنند، امیر همچون نجیب‌زاده‌ای شریف رفتار کرده است!

سعادت و خوشبختی یک زن، از افتخار و شکوه یک مرد نشأت نمی‌گیرد

من خردمند و دانا نیستم، زیرا خرد، همانا صفت متعلق به ضعفاست

 به راستی چه عجیب است وضعیت موجوداتی که به پرستش نفس خود اقدام می‌ورزند! در واقع، حیات واقعی‌شان هیچ چیز مگر لاشه‌هایی زمینی و خاکی نیست

« قدرتی که قلب را از هر نوع جراحتی محافظت می‌کند، همان قدرتی است که مانع می‌شود قلب، به میزان وسعتی که انتظار می‌رود از درون بدان دست یابد، نائل آید