بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خیلی جبران؛ جلد اول

من به دنبال تنهایی نبودم تا دست به دعا گیرم و زندگی یک فرد راهب را دنبال کنم ... زیرا دعا، همانا ترانۀ قلب است که حتی اگر با فریادها و گریه‌های هزاران آوای گوناگون در هم آمیخته شده باشد، باز هم به گوش خدای متعال می‌رسد!

بذرپاش، هر قدر هم که عاقل و دانا و مجرب باشد، باز نخواهد توانست کاری کند که زمینش، در فصل زمستان بار دهد ...

« مردن برای آزادی، شریف‌تر از زیستن در سایۀ تسلیمی ضعیفانه است!‌ زیرا کسی که با شمشیرِ حقیقت،‌ مرگ را به آغوش می‌کشد، با ابدیت‌ِ موجودِ در حقیقت،‌ جاوید خواهد شد، زیرا حیات، ضعیف‌تر از مرگ و مرگ، ضعیف‌تر از حقیقت است!

بسیاری هستند که مانند غرش دریا سخن می‌گویند، اما زندگی‌شان بسیار تهی، سطحی و راکد است، درست مانند برخی باتلاق‌هایی که بدان‌ها می‌نگری ... بسیاری هم هستند که سرهای خود را بر فراز ستیغ قلۀ کوه‌ها قرار می‌دهند، حال آن که روح‌شان در تاریکی و ظلمت غارها، در حالت خواب،‌ باقی بر جای می‌ماند

بشر صرفاً در بدبختی و مصیبت، راضی و خوشبخت است

و آن هنگام که تپه‌های سرزمینم مورد برکت بودند و در زیر نور خورشید، غرق می‌شدند ... ملتم از گرسنگی جان سپردند و کسی که از گرسنگی تلف نشد، همانا با ضربۀ شمشیر به هلاکت رسید!

دورویی، همانا دین شماست!‌ و دروغ، حیات شما و نیستی، پایان شماست!

دعا، همانا ترانۀ قلب است که حتی اگر با فریادها و گریه‌های هزاران آوای گوناگون در هم آمیخته شده باشد، باز هم به گوش خدای متعال می‌رسد!

آن هنگام که منطق با باطن درونی شما زبان به سخن گفتن می‌گشاید، شما مدرکی ملموس علیه هر نوع خواسته و هوسی به شمار می‌روید. زیرا منطق، وزیری محتاط و راهنمایی وفادار و صادق و مشاوری دانا و خردمند است. منطق همانا نوری در تاریکی و ظلمت است، چنان که خشم، ظلمت مطلق در میان روشنایی است. عاقل و دانا باشید، اجازه دهید منطق و نه غریزه‌ای عجولانه و شتاب‌آمیز، راهنماتان باشد.

هموطنان من!‌ دوست‌تان می‌داشتم!‌ اما عشقِ به شما برایم دردناک است و برای شما، بیفایده!‌ و امروز، از شما بیزارم!‌ و نفرت، همانا سیلابی است که شاخه‌های خشک و خانه‌های لرزان را با خود همراه می‌برد. به ضعف‌تان رقت کردم، ای شما هموطنان من!‌ اما رقتم تنها به افزایش‌ِ ضعف و ناتوانی‌تان موفق شد و بس!