بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خیلی جبران؛ جلد اول

رحم و شفقتِ موقت ثروتمندان نسبت به فقرا بسیار تلخ است و به همان اندازه مهربانی و دوستی نیرومندان نسبت به مستضعفان هم هیچ چیز مگر نوعی یادآوری برتری آنان نیست

قرن‌هاست که بشریت، به پرستش مستضعفان پرداخته است، آن هم ضعفایی که در شخص « ناجی بشریت ‌» متجلی شده‌اند.

« جاه‌طلبی فراسوی حیات، هدف اساسی و اصلی موجودیت ماست

به راستی چه دردناک است موعظه‌های موجودات خوشبخت، برای قلب‌ِ بینوایان! و چه سختگیر است فردی نیرومند و قوی، آن هنگام که همچون مشاور و پنددهندۀ مستضعفان،‌ به کار می‌پردازد!

به یاد داشته باش کسی که خاضع و فروتن باشد، مورد ستایش قرار خواهد گرفت و کسی که به ستایش از خود زبان بگشاید، یقیناً پایمال خواهد شد

زندگی تصمیمی است که همراه با جوانی پیش می‌رود و همچنین شتابی است که به دنبال پختگی می‌رود و خردی است که به دنبال کهنسالی است

با من اشکی فشان ... زیرا گریه مانند دعا و عبادت است و اشک‌های رقت و همدردی، مانند احسان و صدقه‌اند، زیرا از باطن‌ِ موجودی زنده، حساس و مهربان به بیرون تراوش می‌کنند و هرگز هیچ اشکی، بیهوده از چشم‌ها فرو ریخته نمی‌شود

من همانا شیطان پایدار و ابدی‌ام. من همانا پدر و مادر گناهم و چنانچه گناه از صحنۀ عالم محو شود، مبارزان علیه گناه هم، همراه با تمام خانوادۀ خود و ساختارهایی که برای خود شکل بخشیده بودند، محو خواهند شد

راهبی که در سکوت شب به عبادت می‌پردازد تا مرا از بستر خود دور نگاه دارد، مانند همان زن روسپی‌ای است که مرا به اتاق خود دعوت می‌کند. من شیطانم! شیطان ابدی و پایدار و همیشگی!

من هم معتقدم که جامعه‌ای بیمار و آلوده، به شدت نیازمند پزشکی دلسوز و شایسته است! پزشکی که یا باید به مداوا بپردازد، یا بیماران خویش را به هلاکت رساند