بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خیلی جبران؛ جلد اول

مادر، همه چیز است: تسکین خاطر ما در اندوه و غم، امید ما در هنگام بدبختی و قدرت ما در هنگام ضعف و ناتوانی ... او همانا سرچشمۀ عشق، شفقت، مهربانی و بخشایش است.

زیباترین واژه روی لبان بشریت، همانا واژۀ « مادر » است و زیباترین فراخواندن، همانا زمانی است که آدمی می‌گوید: « مادرم ...! » این واژه، سراسر آکنده از امید و عشق است، واژه‌ای شیرین و محبت‌آمیز، که از ژرفنای قلب آدمی نشأت می‌گیرد

رویارویی با سدراه‌ها و سختی‌ها، به مراتب شرافتمندانه‌تر از عقب‌نشینی به سوی آرامش و راحتی است

هر زنی برای جامعه و ملتش، مانند نوری است که برای روشن کردن هر چراغی لازم است.

 تشنگی روح، به مراتب شیرین‌تر از شراب چیزهای مادی است و ترس روح، عزیزتر از امنیت کالبد جسمانی است

اسقفی مسیحی و روحانی مسلمان و راهب برهمن، همچون موجوداتی دریایی هستند که طعمۀ خود را با چنگک‌های خود گرفته‌اند و می‌کوشند خون آنها را با دهان‌های بیشمار خود فرو بمکند.

سران مذهبی مشرق‌زمین، هرگز از بزرگی و افتخارِ شخصی خود، راضی نیستند، بلکه همواره در تلاش‌اند تا همۀ اعضای خانوادۀ خود را به ثروت و شهرت برسانند. پیوسته در تلاش‌اند تا آنها را به افرادی برتر و ظالم‌تر از دیگران مبدل کنند

واژگانی که در خلوت دل بیان شوند، به طرزی نامنتظره به گفتمانی معمولی و عادی مبدل می‌شوند

این خطاست که آدمی بیندیشد عشق از طریق رفاقتی طولانی، یا ارتباطی عاشقانه که پیوسته و پایدار باشد، ایجاد می‌شود. عشق همانا فرزند مشروع تفاهمی معنوی و روحانی است و اگر چنین تفاهمی در یک لحظۀ کوتاه و زودگذر ایجاد نشود، پس یقیناً با گذشت سال‌ها یا حتی نسل‌ها هم هرگز ایجاد نخواهد شد

انقلاب‌هایی که تا بدین اندازه، موجب خونریزی شده و اذهان مردان را به سوی آزادی سوق داده‌اند، نخست به صورت اندیشه‌ای واحد و یگانه در ذهن مردی واحد که در میان هزاران هزار انسان دیگر می‌زیسته است بوده‌اند.