بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خیلی جبران؛ جلد اول

زندگی، همانا جزیره‌ای در اقیانوسی از تنهایی است، جزیره‌ای که صخره‌هایش از امید، درختانش از رؤیا، گل‌هایش از تنهایی و نهرهایش از تشنگی است.

این سؤال را از خود کنید، بویژه آن هنگام که در خلوتِ شبانه، در سکوت مطلق، با خود تنها هستید ... به قضاوت نشینید و بنگرید که آیا به بردگانِ دیروز تعلق دارید، یا به آزادمردان فردا ...؟

آیا شما سیاستمداری هستید که با خود می‌گوید: « قصد دارم از سرزمینم، برای دست یافتن به منافع شخصی استفاده برم ... »؟ اگر چنین است، پس هیچ چیز مگر انگلی که روی پوست دیگر انسان‌ها زندگی می‌کند نیستید! یا نکند میهن‌پرستی بسیار صادق و معتهد هستید؟ از آن نوعی که به گوش باطنِ درونی خویش می‌گوید: « مایلم همچون خدمتگزاری صادق و وفادار، به خدمت کشورم برخیزم ... »؟ اگر چنین است، پس شما همانا برکه‌ای در صحرایی خشک و لم‌یزرع هستید که آماده است تا عطش هر مسافر گمشده‌ای را تسکین بخشد.

موجودی که به شکوه همت گمارد، نسبت به زندگی در تردید به سر می‌برد

عشقی که میان ساده‌دلی و بیداری از دوران جوانی قرار گیرد، صرفاً با تصاحب محبوب ارضا می‌شود و صرفاً با در آغوش کشیدن‌هایی، رشد و پرورش می‌یابد. اما عشقی که در دامانِ گسترۀ آسمان زاده شده باشد و با اسرار شبانه به زمین فرود آمده باشد، با هیچ چیزی مگر ابدیت و جاودانگی ارضا نمی‌شود، بدانسان هم با نهایت ادب و احترام، در برابر هیچ چیز مگر اُلوهیت قرار نمی‌گیرد.

آن کسی که علیه ظلم و ستم سر به شورش نمی‌گذارد، خود هم فردی به دور از عدالت و دادگری و موجودی ظالم است!

 آن کس که نیش مارِ نور را دریافت نکرده باشد و مورد حملات گرگ‌های تاریکی و ظلمت قرار نگرفته باشد، همواره به وسیلۀ روزها و شب‌ها، مورد فریب قرار خواهد گرفت.

سربازی که شمشیرهای بیشماری را دیده باشد که بر فراز سرش به درخشیدن پرداخته‌اند و در زیر پای خود، جویی از خون را دیده باشد، دیگر کوچک‌ترین اهمیتی نسبت به سنگ‌هایی که از سوی کودکانی بازیگوش در خیابان به سویش پرتاب می‌شوند،‌ ابراز نمی‌دارد ...

اگر محبوسی که تحت ظلم و ستم قرار گرفته باشد و بتواند از زندانِ خود فرار کند و این کار را به انجام نرساند، به راستی موجودی بس ترسو و بزدل خواهد بود!

محبت‌های قلبی، مانند شاخه‌های درخت چنار می‌مانند، اگر آن درخت، شاخه‌های قوی خود را از دست دهد، به شدت رنج خواهد برد، اما جان نخواهد سپرد. بلکه تمام شیرۀ حیات خود را به شاخه‌های دیگر منتقل خواهد کرد، تا آن شاخه‌ها هم قدرتمند شوند و فضاهای خالی را با رشد خود، پر کنند