بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

دوستِ من دوستِ عزیزِ من در ولگردیِ بی‌دلیل این شب‌ها هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

هر وقت دیدی واژه‌ها برای من سیاه پوشیده‌اند حتما می‌خواهد اتفاقی بیفتد.   زنگی بزن دیر می‌شود گاهی زنگی بزن!

خدایا دردی اگر هست که هست، من که به تو نزدیک‌تر از این سَرخوردگانِ خاموش نشسته‌ام، پس چرا کاری نمی‌کنی؟ من ترانه‌خوانِ بی‌بدیلِ آزادیِ آدمی‌ام هنوز.

هی شاعرِ بعد از این! قبولِ زحمت بفرمایید بعضی ناگفته‌های محرمانه را یواشکی به ماه بگویید.

یک لحظه به سایه رفتن سرنوشتِ آفتاب را تغییر نخواهد داد ... تو کارِ خودت را بکن، دنیا هم راهِ خودش را خواهد رفت.

شعر ظاهرا آخرین اشتباهِ آدمی‌ست، و آدمی باطنا آخرین خطایِ خویش.   هی جهانِ چارهْ‌ناپذیر ...!

من هر چه دارم، همین است: کفِ دستی کلمه، یکی دو عبارتِ آرام و یک علاقه‌ای عمیق به اولادِ آدمی. به دوستانم بگو نگرانِ من نباشند من در نبرد با بیداد ... به بلوغ رسیده‌ام. معلوم است که به همین سادگی‌ها به زانو در نمی‌آیم.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

ایستاده آنجا نیمی کبوتر وُ نیمی آهو، می‌گوید نزدیکتر بیا، می‌گوید ما به هزار مگویِ بی‌دلیل تو را شاعرترین اولادِ آدمی آفریده‌ایم:   هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.