بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

وقتی به خود می‌اندیشم می‌بینم عجیب آدمی چه موجودِ مغمومِ شریفی‌ست که گاهی حتی به تشبیهاتِ ساده خود شک می‌کند.   از من بشنو! تو به شک بیندیش، نه مرگ بی‌نظیر است و نه زندگی. عجیب فقط خودِ تویی خاصه ... همین دقیقه که تنها فرصتِ عاشقانه آدمی‌ست.

خوانا باش و نترس این ظلمتِ نابه‌راه نیز تمام خواهد شد، و ما از این گُمِ بی‌گریه عبور خواهیم کرد.   آستینِ همه دریاها را دو دیده من شُسته است.

یکی به بهانه دستْ‌شویی دور می‌شود یکی به بهانه زنگِ موبایل یکی به بهانه هر بهانه‌ای که بهانه‌ای ...   بهانه که بهانه نمی‌خواهد پدر بیامرز، برو ...!

بله، حقِ با شماست دیروز فردایِ پریروز بود، امروز فردایِ دیروز است، و فردا دیروزِ پس فرداست. اَمرِ دیگری اگر ندارید بروم آشغال‌ها را سَرِ کوچه بگذارم!

جایی ... حوالیِ کوه کنارِ صخره نشسته‌ام خسته نیستم بویِ خوشِ خاک می‌آید؛ از شرق رو به مغربِ آفاق، که دور است خیلی.   نگاه می‌کنم نزدیکتر، این مور، این مورِ سُرخ چقدر سخت از قوسِ سرانگشتِ من می‌گذرد. آیا او نیز مثل من در تخیلِ خواب‌های بی‌پایانِ خود آزاد است؟!

شما کارِ خودتان را بکنید تا باران بیاید. باران که بیاید چراغ‌ها روشن می‌شود انار ... شکوفه می‌کند و علاقه ... به آدمی امان خواهد داد که پیشِ خودش آهسته بگوید: علاقه به آدمی امان خواهد داد.

شما یک عده آدمی چرا چیزی نمی‌گویید که چیزی گفته باشید ...؟!   - این حرف‌ها حکم دارد، دست دراز کنید شیرینی بردارید!

شعر همین است،   وصفِ خوبِ نان، و حتی تشنگی ...   من اصلاً نمی‌ترسم، کافی است دو نفر عمیقا یکدیگر را دوست بدارند حتما باران خواهد آمد.

مرا با خودت بِبَر، قول می‌دهم هرگز به کسی نگویم خانه‌ات کجاست.   نه شب از میلادِ ماه پشیمان خواهد شد نه خداوند از آفریدنِ من.

تنها مرا انتخاب کن تا همه بدانند خودخواهْ‌تر از من هنوز خداوند نیافریده است.

چقدر دنیا خوب است کوچه ما پُر از بازگشتِ بچه‌های دبستان است انگار هر کدامشان را پیامبری به این جهان آورده است.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.