بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

کاش میوهٔ این دخترک بودم من و در اشتیاق دهانش می‌مردم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

گپ‌وگفت آرام کوبیدن مشت بر دندان‌ها، گونه‌ها هیچ‌یک ثمری نبخشید باقی عمر را باید به گفتن با خویش سر کنی دریا هم اگر بوده باشی.

خسته نمی‌شود این سکوت از این‌همه دم فرو بستن؟

صبح قطرهٔ نوری است که نشت می‌کند

مرگ بالای سرش ایستاده و لبخند می‌زند.

مرگ بالای سرش ایستاده و لبخند می‌زند.

این شب سنگی هم آب می‌شود و به جوهر خودنویسم بدل می‌گردد. بر سفیدی روزها چه خواهم نوشت.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.

به حقارت این سبد پاره نگاه نکن موسایی حمل می‌کند.

ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.