بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

خسته نمی‌شود این سکوت از این‌همه دم فرو بستن؟

تنهایم ـ فرماندهی که لشگر خود را گم کرده است بر کرانهٔ تاریک تاریک که بوی شغال می‌دهد.

بخت یار شما بود کرم‌ها! چکه نور گم‌شده‌ای بر زمین ریخت و با دُم‌تان درآمیخت و این‌گونه که اکنون می‌بینم شب‌تاب نام گرامی‌تان است.

تنهایم ـ فرماندهی که لشگر خود را گم کرده است

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.

ابر با تمام پیکر خود حرف می‌زند باد با خط بریلش بر گل‌ها ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

ای شن تکرار همین چیزهاست زندگی که تو رسم می‌کنی تکرار همین قصه‌هاست. قصه که تمام می‌شود آدم‌ها به کجا می‌روند.

شعر صبحانهٔ زندگی است ناهار گرسنهٔ عاشقی که در صف رویاها مُنتظر بود شام آخر شادی‌ها وقتی که یهودا در ستایش عیسا می‌نوشت.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

قاتلان مقتولان قاضیان همه از همین خیابان گذشتند.

انبوه‌انبوه تاریکی لشگری از برف ـ چه فایده صدای‌شان که به جایی نمی‌رسد.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.