بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

صبح قطرهٔ نوری است که نشت می‌کند عصر باد و هوا پاکش می‌کنند.

ابر با تمام پیکر خود حرف می‌زند باد با خط بریلش بر گل‌ها ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

رود از چه سخن می‌گوید او که به پای خود دست‌افشان به جانب تبعید می‌رود.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

از کجا آمده بود کجا رفت روزنامه‌ها و خیابان‌ها را به‌هم ریخت و کسی او را ندید موجودی که نام دیگر او باد بود.

سگ‌ماهی ـ نامی عجیب‌تر از این نشنیدم سگ‌ها چگونه حمله نمی‌برند به بخش ماهی‌شان در وقت گرسنگی.

و سرانجام عکست را یافتیم در پیراهن چارخانه‌ات چارخانه‌ها به پنجره‌های زندانت می‌مانست که به بیرون نگاه کرده‌ای.

چشم می‌مالد، به خود می‌نگرد ـ همان گل سرخ است با شبنم‌ها، پشه‌ها. نه پری که به جانب آسمان پر گیرد نه هرزه‌علف نام اوست تا هر سویی که دلش می‌خواهد سر کشد گل سرخی زیباست، زیباست که می‌ترسد از شاخه جدایش کنند.

غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.

کاش میوهٔ این دخترک بودم من و در اشتیاق دهانش می‌مردم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

گپ‌وگفت آرام کوبیدن مشت بر دندان‌ها، گونه‌ها هیچ‌یک ثمری نبخشید باقی عمر را باید به گفتن با خویش سر کنی دریا هم اگر بوده باشی.

خسته نمی‌شود این سکوت از این‌همه دم فرو بستن؟

این شب سنگی هم آب می‌شود و به جوهر خودنویسم بدل می‌گردد. بر سفیدی روزها چه خواهم نوشت.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.