بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

کاش میوهٔ این دخترک بودم من و در اشتیاق دهانش می‌مردم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

از پیشت که برمی‌گردم حس گاو نری زخمی با من است وقتی از میدان به‌سوی مرتع خود می‌دود با نیزه‌های مُرصّعت در پشتم.

ای اشتیاق به زیستن مرا دریاب و به خانهٔ او ببر به حقارت این سبد پاره نگاه نکن موسایی حمل می‌کند.

غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.

موریانه‌ای که به خوردن خانه‌اش مشغول است نامش انزواست.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.

بگذارید در این شب آرام مژه‌ای بخوابم و سکوت پیراهن خیسش را بر پیشانی من ببندد شنزاری از من گذشت که هوایش گله گرگ عظیم آتش بود.

به‌یمن حضور تو زیباست ماه بگذار استعاره‌ای از ظلماتت بخوانند ای شب