بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

دکان‌ها همان‌اند دغدغه‌ها همان رهگذران همان‌اند که نمی‌شناسم زیبایی امروز از کجا می‌آید شمس من!

آرام باش باد بهاری آرام باش ببینم که چه می‌شود کرد.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

صبح قطرهٔ نوری است که نشت می‌کند عصر باد و هوا پاکش می‌کنند.

ابر با تمام پیکر خود حرف می‌زند باد با خط بریلش بر گل‌ها ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

رود از چه سخن می‌گوید او که به پای خود دست‌افشان به جانب تبعید می‌رود.

بین من و تو چهل زندان بود حیاط به حیاط زندان با پرچم صلحی در دست آمدم تو نبودی.

باقی عمر را باید به گفتن با خویش سر کنی

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

از کجا آمده بود کجا رفت روزنامه‌ها و خیابان‌ها را به‌هم ریخت و کسی او را ندید موجودی که نام دیگر او باد بود.

سگ‌ماهی ـ نامی عجیب‌تر از این نشنیدم سگ‌ها چگونه حمله نمی‌برند به بخش ماهی‌شان در وقت گرسنگی.

و سرانجام عکست را یافتیم در پیراهن چارخانه‌ات چارخانه‌ها به پنجره‌های زندانت می‌مانست که به بیرون نگاه کرده‌ای.

چشم می‌مالد، به خود می‌نگرد ـ همان گل سرخ است با شبنم‌ها، پشه‌ها. نه پری که به جانب آسمان پر گیرد نه هرزه‌علف نام اوست تا هر سویی که دلش می‌خواهد سر کشد گل سرخی زیباست، زیباست که می‌ترسد از شاخه جدایش کنند.

غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را تنگ می‌کنم نه کسی مرا می‌بیند نه صدایم را می‌شنود دوری مکن تو نخواهی بود من اگر نباشم.