بریده‌هایی از کتاب عامه‌پسند

این بازیِ بیهوده و وقت تلف‌کردن. تا ابد ادامه دارد.

«زندگی هم آدم را فرسوده و رنجور می‌کند. شاید فردا روز بهتری برایم باشد.»

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای.

مرگ برای همه حاضر است. آدم‌ها، حیوانات، چرنده، پرنده، خزنده، حشرات، ماهی‌ها و هیچکدام هم شانسی نداریم. از حالا همه چیز معلوم است. همه چیز به مرگ ختم می‌شد.

عصر ساکت و دل‌گیری بود. انگار زمین همراه با یک کنده‌ی پوسیده پر از موریانه داشت می‌سوخت.

گفت: «دلم برات تنگ شده بود.» - «دلت برای چی تنگ شده بود؟» - «چیزای کوچیک.» - «مثلاً چی؟» - «الآن یادم نمیاد

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای. منظورم این است که فکر می‌کنم همه چیز بی‌معنی است. بعد به این باور می‌رسم که همه چیز خیلی هم بی‌معنا نیست. همین که فکر می‌کنی همه‌چیز بی‌معناست، خودش یک جور معنابخشی به همه‌چیز است. می‌دانی منظورم چی هست؟ بدبینیِ خوش‌بینانه.

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای.

روی هم‌رفته، زندگیِ بدی نداشتم. شب‌ها در خیابان نمی‌خوابیدم، خانه‌ای داشتم و تخت‌خوابی که در آن می‌خوابیدم. البته، آدم‌های خوب زیادی بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آنها آدم‌های احمقی نبودند، فقط مناسب نظامِ این دنیا نبودند.

کلی کار داشتم. در حالی که بخشی از اپرای کارمِن را زیر لب زمزمه می‌کردم به این فکر می‌کردم که چشمانِ من آبی است و هیچ‌کس جز خودم مرا دوست ندارد حس عجیبی است.