بریده‌هایی از کتاب عامه‌پسند

همیشه کسی پیدا می‌شود که روز آدم را خراب کند. البته، اگر قصد نداشته باشد کل زندگیت را خراب کند.

اگر به‌اندازه‌ی کافی پشتکار داشته باشی، معمولاً خوش‌شانسی هم به سراغت می‌آید.

بعضی‌ها بدون آنکه متوجه شوند، همان‌طور مثل گاو به آدم زل می‌زنند.

مردم دائماً انتظار می‌کشند: آنها برای زندگی کردن و مُردن منتظر می‌ماندند. در صف برای خریدِ دستمال‌توالت منتظر می‌ماندند. در صف پول، و اگر پولی نداشتند، در صف‌های طولانی‌تری منتظر می‌ماندند. صبر برای خواب و صبر برای بیدارشدن. انتظار برای ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا باران بند بیاید، منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود، پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند.

چشم‌هایم آبی و کفش‌هایم کهنه بودند و هیچ‌کس هم در این دنیا نبود که من را دوست داشته باشد. ولی، کلی کار برای انجام‌دادن داشتم.

پدرم به من یاد داده بود: «جایی بروم که اول پول می‌دهند و بعد امید به بازگشت پول. این یعنی پس‌انداز و بیمه. چیزِ واقعی را بگیر و فقط یک تکه کاغذ پاره به‌جایش به آنها بده. پولشان را خرج کن، باز هم پول می‌آید. انگیزه‌ی آنها دو چیز است: طمع و ترس. انگیزه‌ی تو یک چیز است: فرصت.»

در حالی‌که هیچ دلیلی برای نگرانی وجود نداشت، من نگران بودم.