بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

اکثر مردم هیچ حسی نسبت به لاک‌پشت‌ها نداشتند به خاطر این‌که قلب یک لاک پشت ساعت‌ها بعد از کشته شدن هنوز می‌تپد. پیرمرد فکر می‌کرد قلب و دست و پای من هم همین‌طور است.

با خود فکر کرد: «من اونا رو با دقت نگه می‌دارم فقط دیگه شانسی ندارم. اما کی می‌دونه؟ شاید امروز داشته باشم. هر روز یه شروع تازه ست. خوش شانس بودن بهتره ولی من ترجیح می‌دم دقیق باشم. بعدش وقتی شانس میاد تو آماده‌ای.»

شانس چیزیه که به شکل‌های مختلف ظاهر میشه. کسی نمیتونه تشخیصش بده.

پیرمرد شلوارش را پیچاند و با قرار دادن روزنامه‌ها داخل آن برای خود بالشی درست کرد. او خودش را درون پتو پیچید و روی دیگر روزنامه‌ها که فنرهای تخت را پوشانده بودند خوابید.

او به دریا نگاه کرد و متوجه شد چقدر تنهاست. می‌توانست تلالو اشعه‌ی آفتاب در اعماق سیاهی دریا و این سکوت ابدی را نظاره کند. ‫ابرها در حال شکل گرفتن بودند. وقتی به جلو نگاه کرد پرواز غازهای وحشی را در آسمان دید که به تناوب بر فراز آب پرواز می‌کردند، سپس محو می‌شدند. او میدانست که هیچکس در دریا تنها نیست.

به خودش گفت: «کاش یه سنگ برای چاقو داشتم. باید با خودم یه سنگ میاوردم.» او فکر کرد: «خیلی چیزها باید میاوردی که نیاوردی پیرمرد. اما الان وقت فکر کردن به چیزهایی که نداری نیست. فکر کن با چیزهایی که داری چیکار میتونی بکنی.»

این ماجرا برای ادامه داشتن، زیادی خوب بود. کاش این یه رویا بود و هی‌چوقت این ماهی رو نگرفته بودم و الان روی تختم در حال روزنامه خوندن بودم.» او گفت: اما آدمیزاد برای شکست خوردن ساخته نشده، اون میتونه نابود بشه ولی شکست نمی‌خوره.»

ماهیگیری منو می‌کشه درست به همون صورت که زنده نگهم می‌داره

«امید نداشتن احمقانه ست، علاوه بر این فکر می‌کنم گناهه. به گناه فکر نکن

اما آدمیزاد برای شکست خوردن ساخته نشده، اون میتونه نابود بشه ولی شکست نمی‌خوره

و تخت خواب، تخت خواب دوست منه. فقط تخت خواب، تخت خواب خیلی عالیه. اون وقتی آسیب دیدی باعث آسودگیه.

او در این تاریکی و بدون دیدن ذره‌ای نور و روشنایی و وزش باد حس می‌کرد که شاید مرده است. او دو دستش را روی هم گذاشت و کف دستانش را حس کرد. آنها نمرده بودند و او می‌توانست درد زندگی را با باز و بسته کردن آنها بچشد. او به لبه‌ی قایق تکیه داد و مطمئن شد که نمرده است. درد شانه هایش هم این حقیقت را تصدیق می‌کردند.

«خیلی چیزها باید میاوردی که نیاوردی پیرمرد. اما الان وقت فکر کردن به چیزهایی که نداری نیست. فکر کن با چیزهایی که داری چیکار میتونی بکنی.»

او گفت: اما آدمیزاد برای شکست خوردن ساخته نشده، اون میتونه نابود بشه ولی شکست نمی‌خوره.»

او به دریا نگاه کرد و متوجه شد چقدر تنهاست. می‌توانست تلالو اشعه‌ی آفتاب در اعماق سیاهی دریا و این سکوت ابدی را نظاره کند. ابرها در حال شکل گرفتن بودند. وقتی به جلو نگاه کرد پرواز غازهای وحشی را در آسمان دید که به تناوب بر فراز آب پرواز می‌کردند، سپس محو می‌شدند. او میدانست که هیچکس در دریا تنها نیست.

خوش شانس بودن بهتره ولی من ترجیح می‌دم دقیق باشم. بعدش وقتی شانس میاد تو آماده‌ای.»

پیرمرد گفت: «شاید اونقدرها که فکر می‌کنم قوی نباشم اما راهکارها و ترفندهای زیادی بلدم.»

همه چیز او به جز چشم هایش که همرنگ دریا، شاد و شکست‌ناپذیر بودند قدیمی بود.

امید و ایمان او هرگز از بین نمی‌رفت و حالا با طلوع خورشید قدرت می‌گرفت.

هر روز یه شروع تازه ست. خوش شانس بودن بهتره ولی من ترجیح می‌دم دقیق باشم. بعدش وقتی شانس میاد تو آماده‌ای.»