بریده‌هایی از کتاب فیض بوک

من آمده‌ام تا حرمت، وام بگیرم تا هی نکشانند مرا این‌سو و آن‌سو

پهلوی ضریح تواَم امّا به چه وضعی خدّام تو نگذاشت برایم پک و پهلو

با این حساب، فاتحۀ شعر خواندنی‌ست تا عدّه‌ای تفاخرشان بی‌سوادی است

آسمان بار خماری نتوانست کشید نیست سنگین‌تر از این ضایعه، باری ساقی!

بنشین بر سر جای خودت و عشوه مریز! که بعید است ز تو این حرکات ای ساقی

شاهد و مطرب و می جمله مهیّاست ولی دارد این هر سه برایم خطرات، ای ساقی!

نداشت زخم وطن جز پماد دین، مرهم به شرط آن که نمالند از این پماد، زیاد

برای لقمۀ نانی به لطف دولت مهر گذشت روز و شبم درکمیتۀ امداد

زدند از پی ارشاد پرسه‌ها در شهر شدند جمله خلایق ز گشت‌ها ارشاد

از وفور نفاق و رنگ و ریا تخته شد دکّۀ نقاب فروش

«دا» به چاپ دویستم که رسید مملکت پر شد از کتاب فروش

راستی! چیست در این باده که هِی می‌ریزی!؟ چهره‌ام را نکند می کج و مج ای ساقی!؟

مثل هر شهر که در مملکت ایران است نیست یک میکده در شهر کرج ای ساقی!

مثل هر شهر که در مملکت ایران است نیست یک میکده در شهر کرج ای ساقی!

بعد یک عمر شاعری کردن سود ما جز زیان نخواهد شد

چای بی‌زعفران بلا تردید چای با زعفران نخواهد شد

برای گیر ندادن به این و آن، آدم چه خوب می‌شد اگر بود کور مادرزاد علی الخصوص در این روزها که خاک وطن رها شده‌ست ز هرچه خلاف شرع و فساد

اگه دوس داری روحت تازه باشه لباست، تو تنت اندازه باشه گوشات باید تو این دور و زمونه یکیش در، اون یکیش دروازه باشه

طبیبا! تا شفا نزد خدای ابن سیناهاست مجوی از داروی چینی، شفای عاجل ما را

دریا طوفانی بشه، غریبا آشنا می‌شن تموم ناخداها یک شبه باخدا می‌شن