بریده‌هایی از کتاب عاشق آزادی

باد به دخترک کوچک عاشقی گفت: کلمه‌ی راز در عشق‌، بی‌گمان فراق موسمی، میان عاشق و معشوق است. زیرا سرانجامِ درآمیختن کلّی، نفرت و رمیدگی است، و پیوستن، آستانه‌ی فراق است... بدون وجود مسافت آزادی، هیچ عشقی وجود ندارد.

به آزادی بیش از عشق به دل‌دارم، عشق می‌ورزم. سینه‌ی یار همچون قفس است، و جدایی برای من درِ این قفس را می‌گشاید. آزادی و عشق یکدیگر را ملاقات نمی‌کنند، و از غالب و مغلوب بودن، گزیری نیست. آزادی آخرین کلمه‌ای است که همواره در دل دارم. آزادی ‌من، خط قرمز من است!

او آن‌جا آزادی‌اش را می‌جوید. هر جدایی دردی است، اما همه‌ی دردها در برابر لذت آزادی، ناچیز است!

در حراج عمومی ‌توانست بخرد حتا سایه‌اش را و قطعه‌ای از وطنش را... و افزون بر این‌ها، قبیله‌ی مرا که روزی عاشقش بود!

هنگامی که از هم جدا می‌شویم خورشید از سرما به خود می‌لرزد... دست‌دردست، شادی و اندوهم، از دروازه‌های دلم می‌گذرند. پس جدایی مرگ است، اما جدایی خود، آزادی نیز هست... و مرگ همواره، بهای آزادی است.

گریزگاه کجاست در‌حالی‌که اندوه، فراروی من، و پسِ پشتِ من است؟...

هنگامی که به من می‌گویی دوستت دارم، ورق‌های سپیدِ آماده برای نوشتن‌، همچون برف بر فراز سرم فرو می‌بارد... و من عشق تو را می‌نویسم اما هنگامی که نوشتنم تمام می‌شود تو رفته‌ای!

دهان مردم را با میخ‌های آهنین آکنده‌اند، آنان را جرئت آن نیست که به اندازه‌ی کلمه‌ای دهان به سخن بگشایند، تا از کینه‌ی خود به کوبندگان این میخ‌ها، بگویند. آنان به یاد نمی‌آورند که چگونه این میخ‌ها را باید از خود دور کنند تا بر جلادان خویش با بانگی تندرآسا نفرین سر دهند.

انسان می‌تواند کسی را از یاد ببرد که به او کلمه‌ای آموخت و او را برده‌ی خود کرد، او می‌تواند استادانی را از یاد ببرد که به او آموخته‌اند: زبان فرانسه، زبان هیروگلیف، انگلیسی، روسی و کره‌ای و... را اما هرگز نمی‌تواند کسی را از یاد ببرد، که به او الفبای عشق و زبان شادی و درد را آموخته است. پس من چگونه‌ات از یاد ببرم؟

حروف الفبایم را در چمدان‌های سفرم برداشتم و به سوی آزادی کوچ کردم... از این‌روی چونان سندباد بحری... و سندباد فضایی، سفرم به درازا کشید زیرا گنجینه‌ی من سرشار است و برای عمرها، بسنده. هر که گنجینه‌اش آزادی باشد، در پرواز خواهد بود... زمان‌ها و روزگاران