بریده‌هایی از کتاب چگونه با کودکم صحبت کنم که گوش کند و چگونه گوش کنم که کودکم صحبت کند

مفید است که بچه‌ها بدانند می‌توانند همزمان دو احساس متفاوت داشته باشند.

ارتباط با احساسات هنر است، نه علم. با این حال، ما مطمئن هستیم (براساس سال‌ها مشاهده) که والدین بعد از قدری آزمون و خطا، می‌توانند به این هنر تسلط یابند.

۴- همچنین وقتی والدین با شدتی بیشتر از آنچه کودک احساس می‌کند پاسخ می‌دهند، مفید نیست.

۳- بعضی بچه‌ها وقتی هیجانی شدید را ابراز می‌کنند و پاسخ والدینشان «درست» اما سرد است، به شدت خشمگین می‌شوند.

نکاتی که باید به آن‌ها توجه کنید ۱- بچه‌ها اغلب وقتی درست همان کلمات خودشان را به آن‌ها منعکس می‌کنیم، اعتراض می‌کنند.

وقتی به بچه‌ها پند و اندرز یا راه‌حل‌های فوری می‌دهیم، آن‌ها را از تجربه‌ای که با کشمکش با مشکلاتشان به دست می‌آید، محروم می‌کنیم.

والدین در گروه ما متوجه شده‌اند وقتی بچه‌هایشان بی‌نهایت ناراحت هستند، بعضی اوقات فعالیتی جسمانی می‌تواند در تسکین برخی از احساسات دردناک کمک کند. داستان‌های زیادی دربارهٔ بچه‌های عصبانی شنیده‌ایم که بعد از مشت زدن به بالش، کوبیدن روی جعبه‌های خالی کالاها، کوبیدن و مشت و مال دادن گل، غریدن مثل شیر و پرتاب کردن دارت، احساس آرامش بیشتری کرده‌اند. اما فعالیتی که تماشایش برای والدین راحت‌تر و انجامش برای بچه‌ها ارضاکننده‌تر است، نقاشی کشیدن احساساتشان است.

اگر عبارت «از تو متنفرم» شما را آشفته می‌کند،‌ می‌توانید به فرزندتان بگویید: «من از آنچه شنیدم خوشم نمی‌آید. اگر از چیزی عصبانی هستی به روشی دیگر به من بگو. آن وقت شاید بتوانم کمکت کنم.»

برای هر کسی این احتمال هست که تصور کند می‌تواند همیشه از احساس دیگران آگاه باشد. تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که سعی کنیم احساسات فرزندانمان را درک کنیم. ما همیشه موفق نمی‌شویم، اما تلاش‌هایمان اغلب مورد قدردانی قرار می‌گیرد.

مشکل در گفتن «می‌فهمم چه احساسی داری» این است که برخی بچه‌ها حرفتان را باور نمی‌کنند. آن‌ها جواب می‌دهند: «نه، نمی‌فهمی.» اما اگر تلاش کنید که صریح باشید («اولین روز مدرسه می‌تواند هراس‌آور باشد – بنابراین بیشتر موارد جدید به‌تدریج عادت می‌شود»)، آن‌گاه کودک درک می‌کند که شما به راستی می‌فهمید.