بریده‌هایی از کتاب حکایت دولت و فرزانگی

اگر می‌خواهی در زندگی موفق باشی باید مطمئن شوی در زندگی حق انتخاب نداری. باید پشتت را به دیوار بچسبانی. کسانی که در انجام خطر تردید می‌کنند و از آن دوری می‌کنند، به این دلیل که همهٔ امکانات را ندارند، هیچ وقت به جایی نمی‌رسند، علتش کاملأ مشخص است، وقتی همه درهای خروج را بر خود می‌بندی و پشتت را به دیوار می‌چسبانی، تمام قدرت‌های درونت را به تحرک وادار می‌کنی، با تمام وجودت می‌خواهی چیزی به وقوع بپیوندد.

به دنبال حمایت از خودت هستی، اغلب این کار محتاطانه است، حتی اگر به منابع خودت اطمینان داشته باشی. باز به این معنی نیست که باید به اولین کسی که سر راهت قرار می‌گیرد اطمینان کنی.

محتاطی. این به تو کمک خواهد کرد تا از خطاهای زیادی در امان بمانی، فقط حواست باشد تو را از فرصت‌های خوب بی شمار، باز ندارد.

نبوغ در سادگی است. در ابتدا شک و تردید خواهید داشت. زمان که بگذرد، وقتی ثروت به صورتی مغناطیسی و به غیر منتظره‌ترین شکل ممکن به سمت شما جذب شود، فهم و درکش را پیدا خواهید کرد. دقیقا با تمام وجودم این امید را داشته‌ام: فهم و درک!

آنچه بیشتر مردم، یا دست کم افراد ناموفق، از آن بی خبرند این است که زندگی دقیقا به ما همان چیزی را می‌دهد که می‌خواهیم. پس اولین کاری که باید بکنی این است که دقیقا آن چه را می‌خواهی درخواست کنی. اگر درخواست تو مبهم باشد آنچه به‌دست می‌آوری همان قدر نیز مبهم و مخدوش خواهد بود.

همهٔ رخدادهای زندگی‌ات آینه ایست که اندیشه‌هایت را بازتاب می‌کند. اگر به پذیرش این توهم گسترده که عوامل بیرونی زندگی‌ات را تعیین می‌کنند ادامه بدهی، ذهنت نمی‌تواند این اصل را بفهمد. در واقع همه چیز زندگی، مسئلهٔ گرایش است. زندگی دقیقا همان طور است که تصویرش می‌کنی. هر چیز که برایت پیش می‌آید، حاصل اندیشه‌های تو است. پس اگر می‌خواهی زندگیت را عوض کنی، باید از عوض کردن اندیشه‌هایت شروع کنی.

گام بزرگی نیست. اما به هر حال پیشرفت است. رُم که یک شبه ساخته نشد. در درون تو و در درون هر انسانی، یک رم است. آنچه شگفت انگیز است این است که این شهر هم دقیقا به همان شکلی است که تصورش می‌کنی و به طرزی شگفتی انعطاف پذیر است. اندازهٔ شهر تو با توجه به محدوده‌ای است که برایش مشخص می‌کنی.

همهٔ متفکران خردمند در طول اعصار گفته‌اند که بزرگ‌ترین محدودیت‌ها، آن است که انسان بر خود تحمیل می‌کند و از این رو بزرگ‌ترین مانع موفقیت، مانع ذهنی است. حد و مرزهای ذهنی‌ات را گسترش بده. تا حد و مرزهای زندگی‌ات را گسترش دهی. محدودیت‌هایت را نابود کن تا محدودیت‌های زندگی‌ات را از بین ببری. اوضاع و شرایط زندگی‌ات آنقدر متحول خواهد شد که انگار سحر و جادو شده است.

راز هر هدف این است که هم جاه طلبانه باشد، هم قابل دسترس اما فراموش نکن که اقلب مردم زیادی محافظه کارند. از تخریب محدودیت‌های ذهنی خود می‌هراسند. محدودیت‌های ذهنی خود را به نوعی عادت تبدیل کرده‌اند. عادت کرده‌اند که فقط بیرون را بنگرند. باور کرده‌اند که زندگی فقط همین است. از رویا می‌ترسند.

راه منحصر به فردی که همه افکار از طریق آن خود را بیان وآشکار می‌کنند. هر تفکری که داشته باشی به صورتی خودش را در زندگیت متجلی می‌کند. هر چقدر هم که منش انسان قوی‌تر باشد، افکارش قدرتمندتر خواهد بود، و زودتر متجلی خواهد شد. و به موقعیت‌های زندگی‌اش شکل خواهد بخشید. هراکلوس فیلسوف یونان باستان که بدون شک به او الهام شده بود گفت: منش یعنی تقدیر. خواستن بهترین عامل ماندگار بودن اندیشه‌هایت است، هر چه خواستن شدیدتر باشد، خواسته‌ات با سرعتی بیشتر زندگی‌ات متجلی می‌شود.

راه به‌دست آوردن ایمان، تکرار کلام است. کلام بر زندگی درونی و بیرونی ما تاثیری فوق العاده دارد. کلام اقتدار محض است.

تجربه، معلمی بسیار بهتر از نظریهٔ محض است. تجربه یعنی زندگی. مگر فلسفهٔ گوته همین نبود؟ خاکستری رنگ نظریه است و سبز رنگ درخت زندگی. حالا نفوذ کلام را می‌فهمی؟ قدرتش آنقدر زیاد است که حتی لازم نیست حقیقت داشته باشد تا بر انسان تاثیر کند،

وقتی تخیل و منطق با همدیگر در تضادند، همیشه تخیل برنده می‌شود.

چرا باید با ضمیر ناخودآگاه کار کرد؟ چون هر چند که قدرتمند است اما فرق بین حقیقت و دروغ را نمی‌داند.

چه فایده اگر انسان تمام دنیا را به‌دست آورد، اما روحش را از دست بدهد؟ پول خادمی بدون شریک، اما سلطانی دیکتاتور است.

اکثر مردم می‌خواهند که خوشبخت شوند، ولی نمی‌دانند که چه چیزی را می‌خواهند. بنابر این بدون آنکه هیچ وقت به آن برسند عمرشان پایان می‌یابد. بر فرض هم اگر آن را بیابند، چگونه آن را تشخیص دهند؟ آنها دقیقا شبیه جویندگان دولتند. همانا می‌خواهند دولتمند شوند. اما اگر بی پرده از آنان بپرسی که چقدر می‌خواهند در سال به‌دست بیاورند، اکثرشان قادر به پاسخ گویی نیستند. اگر ندانی کجا می‌روی، معمولاً به جایی نمی‌رسی.

باید از کاری که می‌کنی لذت ببری. آنها که در کار مورد نفرتشان گیر می‌افتند، هزینهٔ دو چندانی می‌پردازند. نه تنها به شغلشان علاقه‌ای ندارند بلکه با این کار دولتمند نیز نمی‌شوند. در حقیقت اکثر مردم عمرشان را در این تناقض عجیب می‌گذرانند. چرا؟ تنها به این دو علت است: از اصول نبوغ آمیز عاقبت به خیری بی‌خبرند، و دیگری ترس است. زندگی و فرصت‌های واقعی دولتمندی را با در آغوش گرفتن گونه‌ای امنیت که در نهایت حد معمولی و متوسط است از دست می‌دهند. بر این باورند که دولت فقط برای دیگران است یا آن که استعداد لازم را ندارند. و چرا به خود حق می‌دهند که فریب این باورهای توهین آمیز را بخورند؟ علت ذهن آن هاست که برای دیدن واقعیت تربیت نشده است، این واقعیت که باورهایشان توهم است. این سخن را به یاد بیاور که: منش یعنی تقدیر. ذهنت را پرورش بده تا موقعیت‌ها تسلیم آرزوهایت شوند. بر زندگی‌ات تسلط پیدا خواهی کرد.

لحظه‌ای که بتوانم سلطان تقدیر خویش باشم، توانایی انجام هر کاری را خواهم داشت، و غیر ممکن تنها واژه‌ای بی معنی خواهد بود. پس، کم کم خود را قانع ساختم تا بدانم که می‌توانم زندگیم را دقیقاً آن طور که می‌خواهم و در مسیرش هدایت کنم.

اگر با این اندیشه که نمی‌توانی شروع کنی، بی شک راهت را بن بست کرده‌ای.

این تصویر به تو ثابت خواهد کرد که واقعاً چه کسی هستی. شکل حقیقی آرزوهایت خواهد بود. تفکراتت پویا هستند. هرچه تصویرت دقیق‌تر باشد، فرصت بیشتری دارند تا به واقعیت تبدیل شوند. جزئیات از اهمیت زیادی برخوردارند. تفکراتت که به نوعی اسرار آمیز و ناگهانی و به شکل منظمی تقویت می‌شوند، موقعیت‌هایی را می‌سازند که باعث می‌شود آنها به واقعیت بدل شوند.