بریده‌هایی از کتاب حکایت دولت و فرزانگی

تقریباً هزاران بار است که این گل‌های سرخ را بوییده‌ام، اما همچنان هر بار که آنها را می‌بویم برایم تجربه‌ای تازه است. می دانی چرا؟ زیرا یاد گرفته‌ام که در حال زندگی کنم، نه در گذشته و نه در آینده. موضوع تمرکز ذهن و تفکر و مراقبه است که با سخنانی گوناگون توصیف شده‌اند. هر چه تمرکزت بر آنچه انجام می‌دهی بیشتر شود، در آن چیز مجذوب‌تر خواهی شد و بیشتر در زمان حال زندگی خواهی کرد. این تمرکز، کلید موفقیت در تمام عرصه‌های زندگیست. هر قدر تمرکزت بهتر باشد می‌توانی با سرعت و تاثیر بیشتری کار کنی. به جزئیاتی پی می‌بری که از چشم دیگران پنهان است.

کثر مردم همانند کسا کسانی که در خواب خویش راه می‌روند، همواره حواسشان در تمام زندگی پرت است. در حقیقت چیزها یا افرادی را که ملاقات می‌کنند نمی‌بینند. طوری زندگی می‌کنند که گویی خواب هستند. ابداً در زمان حال زندگی نمی‌کنند. ذهنشان از اشتباه‌ها و شکست‌ها، و از ترس‌های آینده مملو است.

زمانی که قدرت تمرکزت را پرورش می‌دهی، تصویری که از خودت در ذهن داری تغییر می‌کند. هر انسانی معمایی است. متأسفانه بسیاری از ما، نه تنها برای دیگران، بلکه برای خود نیز معما هستیم. این به علت نداشتن تمرکز است.

هر وقت ذهنت از طریق تمرین تمرکز نیرومند شودو اعتماد بنفس بگیری در می‌یابی که مشکلات زندگی دیگر تو را درگیر نمی‌کند، می‌فهمی که همه چیز همان قدر مهم است که ذهنت آن را مهم بپندارد. مشکل، وقتی مشکل است که تو آن را به مشکل بدل کنی. هر چه ذهنت قوی‌تر باشد مشکلات بی ارزش‌تر به نظر می‌رسد. این منشأ آرامش درون است. پس تمرکز کن، این یکی از بزرگترین کلیدهای کامیابی است. کل زندگی تمرینی برای تقویت ذهن است. جان، جاودان است. در گذر از هر زندگی، ذهن آرام آرام خود را خود را کشف می‌کند و می‌پروراند.

مثل اکثر مردم نباش که حتی قبل از آنکه امتحان کنند دست می‌کشند. این بهترین شیوه برای این است که هرگز چیزی را انجام ندهی و هرگز در چیزی موفق نشوی. به دام کسانی هم نیفت که دست به عمل می‌زنند، اما قلبأ متقاعد شده‌اند که موفق نخواهند شد. فکر وعملت را هماهنگ کن، با خودت هماهنگ باش.

باید از کاری که می‌کنی لذت ببری. آنها که در کار مورد نفرتشان گیر می‌افتند، هزینهٔ دو چندانی می‌پردازند. نه تنها به شغلشان علاقه‌ای ندارند بلکه با این کار دولتمند نیز نمی‌شوند. در حقیقت اکثر مردم عمرشان را در این تناقض عجیب می‌گذرانند. چرا؟ تنها به این دو علت است: از اصول نبوغ آمیز عاقبت به خیری بی‌خبرند، و دیگری ترس است. زندگی و فرصت‌های واقعی دولتمندی را با در آغوش گرفتن گونه‌ای امنیت که در نهایت حد معمولی و متوسط است از دست می‌دهند. بر این باورند که دولت فقط برای دیگران است یا آن که استعداد لازم را ندارند. و چرا به خود حق می‌دهند که فریب این باورهای توهین آمیز را بخورند؟ علت ذهن آن هاست که برای دیدن واقعیت تربیت نشده است، این واقعیت که باورهایشان توهم است. این سخن را به یاد بیاور که: منش یعنی تقدیر. ذهنت را پرورش بده تا موقعیت‌ها تسلیم آرزوهایت شوند. بر زندگی‌ات تسلط پیدا خواهی کرد.

آیا ناتوانی او تنها دلیل این بود که کلّی زیر قرض رفته بود؟ یا شاید فقط به این دلیل بود که داشت پیر می‌شد، فرایندی که به محض اینکه آرزوهای آینده را از دست بدهیم، به طرز اجتناب ناپذیری شروع می‌شود؟

نبوغ یعنی انجام دادن کاری که از آن لذت می‌برید و این تعریف درستی از نبوغ در زندگیست.

نباید دارایی را با درآمد اشتباه بگیری. دارایی تو، باقیمانده‌ای است که پس از پرداخت صورت حساب‌ها و مالیات برایت باقی می‌ماند. دارایی می‌تواند شامل سرمایه گذاری‌های املاک و مستغلات، سهام یا اوراق قرضه، پس انداز در بانک یا سرمایهٔ شرکت، طلا، آثار هنری، جواهر، کلکسیون با ارزش و غیره باشد. حالا اگر می‌خواهی در عرض شش سال میلیونر شوی، فاعده‌ات باید این گونه باشد. که هدفی واقع بینانه هست. اگر تا پایان سال اول، صاحب دارایی به ارزش ۳۱۲۵۰ دلار باشی، باید هر سال آن را دو برابر کنی، و در مدت شش سال میلیونر خواهی شد.

کلام، نفودی بسیاری دارد.

انسان بازتاب اندیشه‌هایی است که در ذهن نیمه هوشیارش فراهم آمده است.

حقیقت این است که سال‌ها به خودت گفته‌ای نمی‌توانی، این کلمات عمیقأ در ذهن نیمه هوشیارت شکل گرفته است.

تخیل همان چیزی است که بعضی افراد آن را ذهن ناخوداگاه می‌نامند

اگر ایمان داشته باشی که کاری را به انجام می‌رسانی، انجامش خواهی داد.

بر دل گل سرخ متمرکز شو تا حقیقت و شهودی را که برای هدایت کل زندگی‌ات نیاز داری بیابی. دو راز ثروت حقیقی را هم می‌یابی، عشق به هر آنچه انجام می‌دهی و عشق به دیگران.

جهان چیزی جز بازتاب درونت نیست

روزی خواهی آموخت که تسلط بر تقدیرت، و جامهٔ عمل پوشاندن به رویاهایت هدف نهایی زندگی است. مابقی بی اهمیت است.

کلام بر زندگی مان تاثیر عمیقی می‌گذارد. هر اندیشه یی، حتی دروغ، اگر اعتقاد داشته باشیم که راست است، می تواند روی ما اثر بگذارد.

مگر فلسفهٔ گوته همین نبود؟ خاکستری رنگ نظریه است و سبز رنگ درخت زندگی.

تجربه، معلمی بسیار بهتر از نظریهٔ محض است.